(დედის ნაამბობიდან)


1937 წელი...
იმალება ძებნაში მყოფი, ოჯახს მოწყვეტილი დედა. გვიან ღამით, მალვით თუ მივა და დახედავს მძინარე შვილებს. ერიდება ამ მოხუცი ადამიანისაც, რომელიც დედასავით ამოუდგა გვერდში გაჭირვების ჟამს და შეიფარა მისი უპატრონოდ და უმწეოდ დარჩენილი შვილები.

დღეს რაღაც იმედის ნაპერწკალი გაუღვივდა მარიკას. ახლობელმა ნათესავმა შეატყობინა საბავშვო ბაღის გამგის დანაბარები: ბავშვები ჩამოიყვანე ბათუმში, ბაღში მივიღებო.
“რა ადამიანი ყოფილა ბაღის გამგე, სად გაიხსენა მეგობრის შვილები! ნუთუ მას არ ეშინია?! კვირაში 6 დღე ბავშვები ბაღში თუ მიიბარეს... მაგრამ ღამით? კვირა დღით? ეჰ, ეს კაცია, იქნებ ადვილად დათანხმდა, მაგრამ ცოლმა კი დართო ამის ნება? აბა ისე, შეუთანხმებლად ბავშვების წაყვანას როგორ გაბედავდა?! რომ გაუგონ და დააპატიმრონ  ჩემი გულისთვის?” - ასეთი ფიქრები უტრიალებდა თავში უმწეო მდგომარეობაში ჩავარდნილ, მაგრამ სულიერად ძლიერ დედას და თან ბავშვების ნივთებს ჩანთაში ალაგებდა. “ყველაფერი გარეცხილია, გაუთოებულიც... ღმერთო, გადამახდევინე ეს სიკეთე!”

ჩანთას ღვედები გაუკეთა და ზურგზე წამოიკიდა. უფროსი გოგონა გააღვიძა, მძინარე ბიჭი მკერდზე მიიკრა და ქუჩაში გამოვიდა.

“ხომ არ მომატყუებს, მოვა ჩვენს წასაყვანად? შემპირდა და რა ვიცი! აბა, ქობულეთიდან ბათუმამდე ფეხით ხომ ვერ ჩავალ?!”

მანქანა გაჩერდა.
-  ჩქარა ჩაჯექი! - დაუძახა ახალგაზრდა მძღოლმა და თან დასძინა: - მაპატიე, ხომ იცი რა დროა, უკან წამოსაყვანად ვერ დაგელოდები, არ გეწყინოს!
-  რას ამბობთ, როგორ მეწყინება, ერთი ეს ბავშვები ბათუმში ჩამაყვანინეთ და! ...

ქობულეთიდან ბათუმამდე უსაშველოდ გაიჭიმა გზა...

"მანქანა რომ დაზიანდეს და ვერ ჩავიდეთ დროზე? ან რომ შეშინდნენ და არ მიიღონ? ეჰ, ისეთი დრო დადგა, ვერც გავამტყუნებ! ბავშვის დარიგებაც კი ვერ მოვასწარი! თუმცა, როგორ უნდა დავარიგო ჩემი თინიკო, ჯერ 4 წლისაც კი არ არის... მაგრამ ჭკვიანია, უკვე აუღო ალღო თავის მდგომარეობას, ძმასაც უვლის, ათამაშებს! ღმერთო მიშველე! დედაო ღვთისავ, მზეო მარიამ, შენ გადააფარე მზრუნველი კალთა ჩემს შვილებს!” 
   
აი, ბათუმიც... 
მანქანა ერთ ქუჩაზე გაჩერდა. ქალმა სასწრაფოდ გადმოიყვანა ბავშვები და იქვე ჭიშკრის წინ, სკამზე დასვა.
“სინათლე ანთია, კარგია, რომ არ სძინავთ!”
დედამ ჭიშკარი გამოაღო. პატარა ფინია ყეფით გამოქანდა მისკენ.
მასპინძელს უხმო აკანკალებული ხმით... მეორედ... მესამედ... ფანჯარაში დაინახა, როგორ წამოვიდა წინკარისკენ მასპინძელი ...
-  მარიკა ვარ! - დაიძახა და...
სინათლე ჩაქრა. ჯერ ერთი სარკმელი ჩაბნელდა, შემდეგ მეორე... 
კიდევ დაიძახა, ამჯერად უფრო ხმამაღლა... არავინ გამოპასუხებია...

- რა ვუყო ახლა ამ ბავშვებს?! - სასოწარკვეთილმა ჩაილაპარაკა. 
გული აუკანკალდა, თავბრუ დაეხვა. სკამზე ჩამოჯდა, საზურგეს მაგრად მიეყრდნო და ბავშვებს დახედა. მათ ტკბილად ეძინათ...

……   
- დედიკო, დედა! მერე, გვიან ღამით, როგორ ჩამოგვიყვანე ისევ ქობულეთში?
  - წვალებით...
  - მაინც?!
  - არ მახსოვს....