დედამიწა უფლის გულია.
გაზაფხულობით ივიწყებს-ხოლმე
ჩვენს სიმძიმეს
და სიყვარული ყვავილებად
ხორცშეისხმება.

              ***
ახალშობილი ზაფხულის მზე
გულს გვიხარებს უმანკოებით,
შუა სავალზე ის ბობოქარ მეამბოხედ
გადაიქცევა,
ხოლო ჩასვლის ხანს
იდუმალი ნათელი, მისი
სევდითა და ეჭვებით გვავსებს:
ვიხილავთ ისევ?

        ***
შემოდგომობით
წითელ-ყვითელ ვარსკვლავებად
იქცევიან ჭადრის
ფოთლები
და ყველაზე საამური (შრიალის) ენით
ლამაზად კვდომის ხელოვნებას
გვაზიარებენ.

      ***

პირველ თოვლივით სუფთა გული
გვიბოძა ღმერთმა, როცა შეგვქმნა.
მისი კლიტენიც ჩაგვაბარა.
ჩვენ ვერ შევძელით
საჭირო დროს კარის ჩარაზვა
და ჭუჭყიან ნაფეხურებს
ვერ გადავურჩით.