მხოლოდ შენს თმას მოვკარი თვალი
და ვაზის ჯვარი,
ამოზრდილი თეთრი მტევნიდან
გადრიკა ალმა...
ჩაიქცა ცვილი ქვიშით სავსე ვერცხლის შანდალში.
მზე ჩადიოდა, მახსოვს, ასე
შარშან,
შარშანწინ,
და იმის იქით...
ვიდრე ხსოვნა მოიახლოვებს
ყველა ტალღას,
ყველა ახლობელს -
მ ე მ ო რ ი ა ლ ი !
მე მოვიარე
ბილიკ-ბილიკ
ცა და ხმელეთი,
მეგონა, სადმე გიპოვიდი,
ანდა შევძლებდი
სუსტი ხმა მაინც მომეწვდინა
შენთვის ხანდახან...
ახლა კი ვხვდები -
მზე ჩავიდა,
ან თვალს დამაკლდა...