ღრუბლის უჩვეულო არაბესკებს
ოდნავ ოქროსფერი დაჰფენია.
მთაში უსათუოდ წავალ დღესვე,
ხომ არ აჯობებდა გამთენიას?..
მთიდან გადმომყურებს მონასტერი,
ბილიკს მოჰყვებიან კუნელები.
გზაზე სიო მომდევს, მონაბერი,
ჩვენთვის ვხალისობთ და ვსულელდებით...
მზე კი მეგზურივით მიმიძღვება,
ცაა გახსნილი და პირმცინარე.
ფერხულს აპირებენ თივის „ძმები“,
ყანაც თავს ყასიდად იმძინარებს.
აქეთ ქალაქს ასდის ოხშივარი,
იქით მთები ცის სულს დარაჯობენ.
წითლად მობრიალე ბუჩქი ვარდის
თითქოს მეუბნება - გამარჯობას!
აღარც დარდისფერი ფიქრი მთრგუნავს,
აღარც სევდის სუსტი მუხლებია.
თვალმა ის ფერები დაიბრუნა,
მხოლოდ ბავშვობას რომ უხდებიან...
          07.08.13