დუმილი სრული და ქსელივით დახლართულ აზრებს,
არ უჩანს ბოლო... თოვლია და სითეთრე ერთობ.
თამბაქოს ღერებს - ერთმანეთში ჩაწყობილ ვაზნებს,
ვეწევი ისე, რომ ერთ ნაფაზ სიკვდილსაც ვერ ვთმობ.

დაბორგავს ქარი (გაყვითლებულ ხეთა დალაქი)
ბინდდება ნელა, გეგონება ზეცას მიშრობენ
და უფრთხილდება, ყოველ ღამით, ჩემი ქალაქი
სიჩუმეს ისე, თითქოს სადღაც სძინავს ღვთისმშობელს.

სასწაულია ღმერთი ფანტელს ციდან რიყავდეს,
არ გეშინოდეს სიმაღლის და მაღლიდან ვარდნის.
რა ადვილია ჩემს ქალაქში ვინმე გიყვარდეს,
უყვარდე ვინმეს, როცა ასე საოცრად ბარდნის.

აქ ყველა კუთხე, ყველა ეზო მოჰგავს კელიებს
და ყველა ქუჩას ჩემი სახლი ქვია სახელად.
ვერ გავექეცი, ვერ გამექცა, ვერ შეველიეთ
მე და ქალაქი თითო ლექსით გრძნობის გამხელას.

და მერე მთებში უკუნეთის შეხამებისას,
დადიან ფრთხილად, არ გათელონ თოვლი შიშობენ.
უფრთხილდებიან დუმილს ისე შეღამებისას,
რომ ჩემს ქალაქში უსათუოდ სძინავს ღვთისმშობელს.