ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს

თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ

რეალური სურათის დასანახად სიუჟეტი შეიცავს უცენზურო ფრაზებს,
რისთვისაც წინასწარ გიხდით ბოდიშს.

                                                    მოხუცის ნაამბობი

ეს ამბავი 93 წელს შემემთხვა. შემოდგომა ბოლო დღეებს ითვლიდა.
უკვე მეხუთე კურსის ს.ტ.უ.-ის სტუდენტი უმეტესად კარგ ამინდში პირველი კორპუსიდან ფეხით მიუყვებოდი შინისკენ მიმავალ გზას. ოთხშაბათი დღე იდგა. ამ დღეს ყველაზე მეტი ლექციები მქონდა. ბოლო ლექცია შვიდზე მთავრდებოდა. მიუხედავად იმისა რომ საკმაოდ დაღლილი ვიყავი გატენილი ტრანსპორტის და ჭყლეტვით მგზავრობას ისევ ფეხით წასვლა გადავწყვიტე შინ.
რა ჯობია ფიქრს როდესაც ფეხით მიუყვები ქუჩას, ტკბები მისი სილამაზით
მოქალაქეებს აკვირდები და ფიქრობ როგორები არიან? როგორი ერთნაირები და როგორ განსხვავებულნი. ყველა ვიღაცასთან მიდის, ყველას რაღაცა მიაქვს , ზოგს სიხარული , ზოგს დარდი....
ზოგს სითბო დახვდბა, ზოგს სიყვარული, ზოგს უბედურება, მაგრამ ეხლა არავინ  იცის ეს... 
ორთაჭალამდე მიმავალი ორი ალტერნატიური გზა მქონდა. ზოოპარკი, ფილარმონია, თავისუფლების მოედანი, შემდეგ ან  კოლმეურნეობათა მოედანი ან ლესელიძე აბანოთუბნის ბანალოგიურის გავლით სულ ფეხით სახლამდე.
იმ დღეს რატომღაც ლესელიძის მარშუტი  ავირჩიე.
ლესელიძეზე სიონის მონასტრამდე არ მისულს, შოთის პურის სუნი მეცა, დახლთან ჩვეული რიგი არ ჩანდა. პურზე უარის პასუხის შეჩვეულმა მაინც ცალყბად ვიკითხე
პური გაქვთ?
კი გვაქვს,რამდენი გინდა? მიპასუხეს შიგნიდან.
სამი - წამსვე გადავთვალე ბიუჯეტი და ტრანსპორტზე დანაზოგი.
პური გაზეთ სოფლის ცხოვრებაში გამიხვიეს.
დავხედე, გამეღიმა.... კიდე გამოდის ნეტა გავიფიქრე ჩემთვის.
ისე ცხელი იყო ხელებს მწვავდა, ამიტომ ტანსაცმლის სახელო ამოვდე და გვერდზე მაგრა დავიფიქსირე, მერე ერთს ყუა წავაცალე და ისეთი ორთქლი და პურის სუნი ამოვარდა ლამის იქაურობა გაათბო.
      რა დალოცვილია ეს პური.. " პური ჩუენი არსობისა".. პურის მცხობელიც დალოცვილია... ასე ფიქრებში გართული ნელ ნელა სიონს უახლოვდებოდი.
ის იყო მუჭაში მოვიქციე პურის ყუა და პირჯვარი გადავიწერე, რომ კიბეზე ჩამომჯდარი მოხუცი შევამჩნიე, თავი ქვის მოაჯირისკენ მიეტრიალებინა და მოგუდულად ტიროდა.

- უკაცრავად რამეთი შემიძლია დაგეხმაროთ? - ვკითხე მე.
შიშით, უფრო მოულოდნელობისგან მოატრიალა თავი, წამიერად შემათვალიერა და მიპასუხა: არა შვილო, არა მიჭირს რა, ჩემს თავს დავსტირი.
მერე უფრო კარგად დამაკვირდა, მეც დავაკვირდი.  მათხოვარს არ გავდა. მიუხედავად ჭაღარა ნარევი ოდნავ გაბურძგნული წვერისა ტანსაცმელი ძველი მაგრამ კარგი ეცვა. ჩემი წლოვანების კაცისთვის ვერც ბაბუას ვკადრებდი და ვერც ძიას, რაღაც მათ შორის იყო.
- მიირთვით პური, ცხელცხელია ეხლა ვიყიდე...
გაზეთიდან ცალ ყუა წატეხილი შოთი გამოვაძვრინე  და მეორე ყუა შევთავაზე.
- ოო, უარს არ გეტყვი, თუ შენც ჩამოჯდები აგერ....
ამოიღო ჯიბიდან გაზეთი და კიბეზე თავის გვერდზე გაშალა. ყოველივე  ისე სწრაფად და მოხერხებულად გააკეთა,რომ წასვლაც მდომებოდა უზრდელობა გამოვიდოდა.
დავჯექი, გაზეთში შეხვეული ორი პური მუხლებზე დავიდე, ზემოდან ორ ყუა წაცლილი დავადე.
- შეგემთხვათ რამე? -ვიკითხე მორიდებით
-აღსარების სათქმელად მოვედი და კარი დაკეტილი დამხვდა. -თავის აწევით  სიონის კარებისკენ მიმითითა.
აქ ჩამოვჯექი ქვას მაინც გავანდობ ჩემს ტკივილს მეთქი და შენც წამომადექი ცხელი შოთებით თავზე. პური ხომ გამიყავი?
-კიი - ხმადაბლა ვუპასუხე
ხომ ერთად მივირთმევთ, იცი რას ნიშნავს ეს?
არა?
პური რას ნიშნავს არ იცი? პური სხეულია ქრისტესი...
ააა, კი.. - დავეთანხმე, გამახსენდა,მივხვდი რა კუთხით მკითხა.
ხოდა რაღაც ნაწილით ვეზიარეთ მას..., ეხლა შენზე უკეთესს ვის ვეტყვი გულის ტკივილს.
-დიდი პატივია....- შევიშმუშნე
-ხო მართლა მე ლაშა მქვია -თქვა და ნახევრად მოტრიალებულმა ხელი გამომიწოდა....
- მე კახა, კახაბერი ვარ - ჩამოვართვი ხელი.
- ოჰ კახაბერ, კახაბერო - ოდნავი გაოცება სიხარულით თავი გადააქნია, მაგრამ მე ვერ მივხვდი ეს რას ნიშნავდა ( მისი მიმიკა "ო, თავადისშვილოს" გაკვირვება გაოცებას უფრო გავდა ანდა კარგ გვარს რომ გაიგებ)

    მოკლედ ყველაფერი ასე დაიწყო:
მე და გიორგი ერთ უბანში დავიბადეთ, ერთი წლოვანების ვიყავით და საბავშვო ბაღიც და სკოლაც ერთად დავამთავრეთ. ჩვენისთანა მეგობრობა იმ უბანში არც არავის ჰქონდა და არც არსად გამიგია. სულ ერთად ვიყავით გემოვნებაც კი ერთნაირი გვქონდა. სკოლაში, სწავლით მე ვჯობდი ბეჯითთა რიგებში ვიყავი, გიორგი საშუალოდ ოთხებზე(ხუთიანი შეფასებით სიტემაში).სწავლობდა.
  ინსტიტუტშიც ორივენი პირველსავე წელს მოვეწყვეთ მე იურიდიულზე, გიორგი სამედიცინოზე. მამაჩემი  შეპირებული იყო თუ ჩემით მოვეწყობოდი
მართვის მოწმობას და კარგ 07 მიყიდდა. მე და გიოს გადაწყვეტილი გვქონდა მისაღები გამოცდების მერე ჩემი ახალი მანქანით ათი დღით ქობულეთში წავსულიყავით და იქ მაგრა გვეგულავა.
მანქანის ყიდვაზე რომ მიდგა ჯერი, ერთმა მეზობელმა მამაჩემს უთხრა ავლავარში სომხური თეატრის წინ ავთო ცხოვრობს მიდით ნახეთ კარგი "ნოლსემი" ყავს გასაყიდიო.
მამაჩემიც მომიტრიალდა რახან უკვე კაცები ხართ, შენ და გიორგი წადით ნახეთ მანქანა თუ მოგეწონება იყიდეთო. 
მირეკ მორეკეს ტელეფონით და იმ ავთომ მეორე დღეს ხუთ საათზე საღამოს დაგვიბარა.
იმ ღამეს გიორგიც ჩემთან დარჩა და მთელი ღამე არ გვეძინა. საღამოს ხუთის მაგივრად იმ უბანში ოთხზე ვიყავით. ვაი, ვერ მივაგნოთ და არ დაგვაგვიანდესო ვნერვიულობდით. სახლს კითხვა კითხვით ადვილად მივაგენით. ხუთის ნახევარიც არ იყო., ვერ გადავწყვიტეთ შევიდეთ სახლში თუ ხუთამდე დავლოდებოდით. მხოლოდ ათი წუთი გავუძელით და სულმა წაგვსძლია, თუ ხუთზე დაგვიბარა მეპატრონემ, ხუთის ნახევარზეც სახლში იქნებაო გადავწყვიტეთ.
მივეცით ზარი. კარი დიასახლისმა გაგვიღო.
-მანქანის თაობაზე ვართ ბატონმა ავთომ დაგვიბარა.
- შემობრძანდით, ბატონი ავთო არ გახლავთ წუთი-წუთზე მოვა.
მისაღებში შეგვიპატიჟა და დაგვტოვა.
სახლი სუფთა იყო  და თავისებური სიმდიდრეც ეტყობოდა.
ხუთ წუთში გოგონა შემოვიდა ასე თექვსმეტი წლის, ვერცხლის სინით, მასზე ორი ვერცხლისავე ბუდეში ჩადგმული მინის ჭიქით ჩაი, საშაქრე შაქარით და ლამბაქზე დაჭრილი ლიმონი ეწყო.
-მიირთვით თქვა მორიდებით. თავი არც აუწევია,არც თვალებში შემოუხედას ჩვენთვის ისე გავიდა.
მე და გიომ ერთმანეთს გადავხედეთ. არავის უკითხავს ჩაი გნებავთ, თუ არ გნებავთ.
ის იყო ვერცლის ბუდეს ჩაის ჭიქით ხელი წავავლეთ,რომ უცებ ზარის ხმა გაისმა. ბატონი ავთო მობრძანდა...
შემოსასვლეში საშუალო ტანის ჭარბი წონის მამაკაცი გამოჩნდა, დიასახლისმა ქურთუკი ჩამოართვა,რაღაც წაუჩურჩულა, მამაკაცმა მისაღებში შემოიხედა მოგვესალმა და გვითხრა უკაცრავად ათ წუთში შემოგიერთდებითო.
მერე ჩვენი თვალით დავინახეთ იმ გოგონამ ვინც ჩვენ ჩაი მოგვართვა, გვერდზე ოთახში ტახტზე დაბრძანებულ ავთოს როგორ გახადა ჯერ ფეხსაცმელი, მერე წინდები, ხოლო მერე თასით წყალი შეუტანა....
თვალები გაგვიფართოვდა ორივეს, როდესაც გოგონა მუხლებზე დადგა და მოძრაობით მივხვდით რომ მამაკაცს ფეხებს ბანდა.

ბატონი ავთო ზუსტად ხუთ საათზე შემოგვიერთდა.
მანქანის თაობაზე ხართ? გვკითხა.
დიახ, ვუპასუხე.
ეს მანქანა საუკეთესო მდგომარეობაშია. ესა და ესა ღირს, ნახეთ გინდათ იყიდეთ გინდათ არა.
ისე მტკიცედ იყო ნათქვამი შევაჭრებას აზრი არ ჰქონდა. ფასი არც იაფი იყო არც ძვირი, უფრო საშუალო ფასზე ოდნავ ნაკლები იყო.
მე გიოს გადავხედე, მანაც თავი დამიქნია..
-კეთილი თანახმანი ვართ.. ვყიდულობთ - ვთქვი
-მაშინ ხვალ თერთმეტზე "გ.ა.ი."-ში გვითხრა ავთომ
წამოვდექით ხელი გავუწოდეთ ხვალამდე ვთქვი,
კარგად ბრძანდებოდეთ თქვა გიომ.

ავთოს სახლიდან გამოსულები ისე მხიარულად აღარ ვიყავით როგორც მანამდე. მხოლოდ ორი სიტყვა გადავულაპარაკეთ ერთმანეთს ხო კარგი მანქანაა? კი კარგი მანქანაა .... 
ფეხით გაუყევით შენისკენ გზას და ორივენი ავთო სახლში ნანახზე ვფიქრობდით..
ბოლოს ისევ მე დავარღვიე სიჩუმე..
- ნახე როგორ მიჩმორიკებული ყავს ოჯახის წევრები?
- რატო?
- რა რატო ვერ ნახე, ცოლი როგორ მოწიწებით შეეგება და გოგომ ფეხები როგორ დაბანა?
- კი ,მაგრამ მიჩმორიკება რა შუაშია?
- აბა ეხლა იმ გოგოს ევასება მტვრიანი ფეხსაცმელი, ოფლიანი ნასკი და ვიღაც ავთოს ტურტლიანი ფეხების ბანა?
- რატო ვიღაცის? შენთვისაა ვიღაც თორემ იმ გოგოსთვის მამაა და მისი ფეხები შეიძლება მსოფლიოს ურჩევნია.. სიყვარული და ურთიერთ პატივიცემაა.. ჩვენს დროში ძალით ვერავის ვერაფერს გააკეთებინებ.
- აუ ჩემი... შენ მაგრა გამოყლევდი ამ ბოლო პერიოდში..
მე მამა არ მიყვარს? მამაჩემმა "ნოლსემი" მიყიდა ამ წუთში და იმას არ დავბან ფეხებს...

იმ დღეს გიოს ხმაც აღარ ამოუღია ისე დავშორდით ერთმანეთს.
                                  ქობულეთი

31 აგვისტოს უკვე ქობულეთში ვიყავით, ჩემი მანქანით.
იმავე სააღამოს ბარში გავიცანით ნატალი და ანი.
მთელ დღეებს ერთად ვატარებდით, დილით ზღვაზე საღამოს ბარში.
მეორე დღეს გიოს ვუთხარი მე და ნატა ცალკე გადავალთ, ხოლო ანი აქ გადმოვა შენთან, დღე კი სანაპიროზე შევხვდეთ ჩვეულებრივ....

მესამე დღეს სამ საათზე ძლივს ავდექი ...
-ნატ, არ წავიდეთ ზღვაზე?
-აუ ლაშ... შენ წადი თუ გინდა.. მე კიდე წავუძინებ ორი საათი რაა და მერე ჩამოვალ - თავი ოდნავ აწია ბალიშიდან ნატამ.
- წავალ გვრიტებს ვნახავ, როგორ არიან..., რამე ხომ არ მოგიტანო?..

სანაპიროზე გიო და ანა ისე იწვნენ როგორც უცხოები, რომ მივედი ანა ადგა და თქვა უკვე ძალიან ცხელა მე უნდა ავიდეო..

- რა იყო შეჩემა იჩხუბეთ? ვკითხე გიოს როდესაც ანა თვალს მიეფარა.
- არა საიდან მოიტანე.
-აბა რა არის ? არ მოგცა?
-არა, უკვე ლოგინში შიშველმა მითხრა ქალიშვილი ვარო....
- ვაა,.. მერე ვერ მიარჭე?
- ვერა, შემეცოდა... მერე  მისი ნამტირალები თვალები წარმოვიდგინე. არ მიყვარხარ, უნდა დავშორდეთს რომ ვეტყოდი.
-აუუუ, შიშველი მუტელი ლოგინში გყავდა და ქალიშვილი ვარო მაგაზე მიეცი ზადნი?
- ხო....  არაა ანი ცუდი გოგო, შეიძლება ვინმე ჩვენ ტოლს უყვარს უგონოდ... მე ეხლა მოუტყნა და დავუნგრიო მომავალი?
- ყლეზე არა გკიდია ის ვიღაც??? ანი შენ თუ არა სხვას მიცემს, მაგისთვისაა ჩამოსული, შენ კი იქნები ყლე ამოგდებული...
მოსატყნავი უნდა მოტყნა ძმაო... თუ შენ არა მოტყნავ სხვა მოტყნავს...სხვას მიცემს..
დათა თუთაშხია არ გახსოვს? შენ გგონია კიკუ მეორე დღეს იგივეს არ გააკეთებდა? ან მესამე დღეს? ერთ მანეთად ან სულ უფულოდ გააკეთებდა...
- არ შემიძლია..
- მაშინ აიღე ორმოცდაათი მანეთი და ბათუმში რომ სამოცდახუთი წლის სვეტაა ის მოტყანი..  ის მაინც არ იქნება ქალიშვილი.
- შენ რა ქენი?
- მაგარი "პროფია" ჩვენხელაა და კატასავით ტყნაურობს..
აუ გუშინ რეები აკეთა...,
- ბედი არ მაქვს, ჩემზეა ნათქვამი: " მუტელი რომ ცვიოდეს, ყლე დამეცემა თავშიო"
- ადი ეხლა და მიარჭე ანის...
-არა მაგრა გაბრაზდა გუშინ, მაგრამ არ იმჩნევს...
-გაბრაზდებოდა, აღზნებული გოგო მიატოვე..
ბოლოს და ბოლოს გაიკერავდა და იმ ვიღაც ყლეს შეეტენებოდა...
გინდა მე ავიდე ანისთან და შენ ნატასთან მიდი...
- არა, მორჩი რა...შენ მოგეწონება ვიღაცამ შეყვარებული მოგიტყნას და მერე იმან გაიკეროს?
-არ მკიდია?..ჩავედი ზღვაში ვიბანაო თორემ დავიწვი...
შენ არ გინდა?..
-არა...
-აბა რა გინდა..
- თბილისში მინდა....

ქობულეთის მერე მე და გიოს ურთიერთობა ნელ-ნელა გაცივდა,
სამაგიეროდ ნატას სულ უფრო და უფრო ვუახლოვდებოდი.
მაგრა "ვგულაობდით" და მეგონა ეს არასოდეს დამთავრდებოდა.
ჩემს დაბადების დღეზეც (მარტში) უკვე სუფრაზე ახალი მეგობრები იყვნენ ,უმეტესობა ნატას მხრიდან გაცნობილები "მხიარულები", ზოგი მისი ყოფილი ბოიფრენდები, მათივე ახალი ნაშობით, ანაც იყო საქმროსთან ერთად....
მხოლოდ გიოც იყო მარტო ამ უცხო ხალხში ჩუმად მორიდებით მჯდარი..
მეგობრების სადღეგრძელოზე გიო ვადღეგრძელეთ, ჩემი ბავშვობის მეგობარი., ვთქვი- როგორ ერთად გავიზარდეთ, როგორ ბავშვობიდან მოვდივართ, მაგრამ ამ ნათქვამს უკვე რიტუალის მოვალეობის სახე უფრო ქონდა ვიდრე გულწრფელი გრძნობისა.
გიო ჩემს მიმართ არ შეცვლილა, ეს  მე ვეღარ ვქაჩავდი მეგობრობას. ჩემი გული
სიძვას, ღრეობას ორგიას ჰქონდა მიტაცებული.
უკვე თვეები ისე გადიოდა ერთმანეთს აღარ ვხედავდით.
ინსტიტუტი რომ დავამთავრე მე და ნატამ ბულგარეთში დასვენება გადავწყვიტეთ, გაფრენის წინა დღით იყო გიო რომ მოვიდა და მითხრა ცოლი მომყავს მეჯვარედ გამომყევიო. ალბათ ცდილობდა კიდე როგორმე შეენარჩუნებინა ჩვენი მეგობრობა.
ნატა აწიკვინდა და მეც უარი ვუთხარი ერთადერთ მეგობარს.
რომ ჩამოვედი ბულგარეთიდან ვნახე გიო და მისი მეუღლე,
ჩვეულებრივი გოგო იყო არაფრით გამორჩეული, ერთმანეთს კრძალვით ეპყრობდნენ, რატომღაც ავთოს ოჯახი გამახსენდა.

როცა დავიმარტოხელე გიოს ვკითხე:
- სად გაიცანი მარი?
- მამიდასთან გავიცანი, კარგი გოგოა..
- ასე უცებ მოასწარი შეყვარება?
- ოჯახი ურთიერთ პატივისცემაა, ურთიერთ პატივისცემა კი ღირსებიდან მოდის, ეს ორი რამაა ოჯახის სიმყარე. სხეულით სიყვარული მოდის და მიდის,
ხოლო ეს სიყვარული მარადიულია.
როცა იცი რომ მეუღლე ოჯახის ერთგულია, უფრთხილდები მას, აფასებ მას. რაც არ უნდა წინააღმდეგობას წააწყდე ცხოვრებაში, მისთვისაც ძნელია პირველი ღალატის ნაბიჯის გადადგმა და კაცისთვის კი  წესიერი ოჯახის დანგრევა. შვილებიც მშობლების სახეა, იმავეს აკეთებენ და იგივეს აფასებენ.
...ასეთი რამ მითხრა მაშინ გიომ და მისი აზროვნება ჩამორჩენილი, დრომოჭმული, პროვინციული მეგონა. ერთი ფუთი მარილიც არ ყოფილა საკმარისი რომ ადამიანი შეიცნო ბოლომდე.
რამდენიმე თვეში მე და ნატამაც ხელი მოვაწერეთ.
უამრავი აბორტის გამო ნატას შვილი არ უჩნდებოდა,... თავიდან არც გვინდოდა, შემდეგ ნელ ნელა მისი სილამაზე გაქრა და ერთ ხანს მარტო ტკბილი მოგონება მაკავშირებდა მასთან..
მერე, დაწყობილი დომინოს ქვებივით მიყვა ერთმანეთს: გაქრა მხიარულებაც, ერთად ყოფნის სურვილი, ბოლოს სიყვარულიც მიჰყვა,... ურთიერთ პატივისცემა თურმე  არასოდეს გვქონია.
ეხლა ერთმანეთის ატანაც არ გვაქვს.. მაგრამ იძულებულები ვართ ბინის გამო ერთად ვიყოთ.
გუშინ ადრე მივედი სახლში და სადარბაზოში ყური მოვკარი მეზობელი ეჩხუბებოდა ნატას, შე მენაგვე კოლას ბოზოო...
გამახსენდა ხშირადაა კოლას ცოცხის ტარი ჩემს სართულზე მიყუდებული.
...მაგრამ რა ვქნა ევროპულად მოაზროვნეები ვართ და, ეხლა რა აზრი აქვს მაგაზე კამათს ამ სიბერეში.
ძნელია როცა არავინ და არაფერი გელოდება სახლში არც შვილი, არც შვილიშვილი არც სიყვარული არც პატივისცემა...
მხოლოდ სიძულვილი და ბებერი ანჩხლი ბოზი...

..... თუმცა არც არავის ვადანაშაულებ რამეში, რაც მივიღე საბოლოოდ ყველაფერი ჩემი არასწორი ცხოვრების დამსახურებაა, სიმართლე გითხრა არც მყვარებია არავინ საკუთარი თავის გარდა.  მიყვარდა მამა მხოლოდ იმიტომ რომ მანებივრებდა და მყიდულობდა ყველაფერს.  დედა იმიტომ რომ მივლიდა. თვით ნატაც მხოლოდ ჩემი სიამოვნებისთვის, გართობისთვის მიყვარდა...

სილამაზეს, სიყვარულს უამრავ რამეს ადარებენ.  ზოგი გაზაფხულს , ზოგი ატომურ ბომბს. ჩემი აზრით ეს ორივე ლამაზ ზამთარს გავს, დათოვლილ არემარეს, რომელსაც თბილი სარკმლიდან უცქერ,. შემდეგ დგება დრო როდესაც ქრება სილამაზე, სიყვარული და და ეს ლამაზად დათოვლილი არემარე ტალახის ნაოჭებად იცვლება...,
...მაგრამ არა ყველასთვის..
ვინც იმსახურებს იმათვის დამდნარი სილამაზე,სიყვარული, თოვლი, ახალი სილამაზის,  სიყვარულის მომტანია რასაც იას და ყოჩივარდას ამოცენება სცვლის.
მიმიხვდი ალბათ, ბავშვები ცვლიან დამდნარ სილამაზეს  და სიყვარულს და მიწა უკვე ნაოჭიანი ტალახიანი კი არ არის არამედ გამშვენებულია ყვავილით...
მშვენიერება კი უჭკნობია, უკვდავია,  განსხვავებით სილამაზისგან და სიყვარულისგან.
( რამდენიმე წუთიანი პაუზა ჩამოვარდა ჩვენს შორის და ისევ მოხუცმა განაგრძო)

  სამი დღეს წინ გიორგი შემხვდა ზოოპარში მეუღლესთან შვილებთან და შვილიშვილებთან ერთად, მერე გავიგე ერთერთი შვილიშვილის დაბადების დღე ჰქონია. ისევ ისეთი იყო, მაღალი მოვლილი, ოდნავ ჭაღარა შეპარვია მხოლოდ თმაში. როგორი სითბო და პატივისცემა იგრძნობოდა, მეუღლეს ხელკავი გამოედო და ისიც ისეთივე იყო ბედნიერი სახით შესციცინებდა ქმარს. გიორგი გამოსასვლელთან მდგომარეს დამაკვირდა მაგრამ ვერ მიცნო, ან რას მიცნობდა გაბურძგნულ წვერში...
პირველად ცრემლი მაშინ წამცდა, გამეხარდა ასეთი ბედნიერი რომ იყო და ჩემი თავი კი შემეცოდა ასე უბედური რომ ვარ...
განა შვილიც რომ მყოლოდა გამომადგებოდა რამეში , ისიც ჩემისთანა უგუნური ავხორცი იქნებოდა. როდის იყო სნეული თესლიდან ჯანმრთელი ნაყოფი აღმოცენდებოდეს.

კიდე,ავთოს გოგო გამახსენდა და გიოს სიტყვები, მამის ფეხები მსოფლიოს ურჩევნიაო რომ მითხრა. მართალი იყო მაშინ.
კიდე რა გამახსენდა იცი?
სკოლაში ლექსი "ჭრიჭინა და ჭიანჭველა" გვქონდა
ხომ გახსოვს?
"დაჭრიჭინობდა, დახტოდა
ჭრიჭინობელა პატარა
და უშრომ-უზრუნველობით
მთელი ზაფხული ატარა."

ამ ლექსზე გიორგი გაიძახა ქართულის მასწავლებელმა, გიოს არ ჰქონდა კარგად ნასწავლი, მხოლოდ წაკითხული, მე კი სხაპასხუპით ვიცოდი და  ვკარნახობდი წინა მერხიდან.
...ეხლა ვხვდები, თურმე მე კი არ მცოდნია, არამედ მაგას სცოდნია ეს ლექსი.
მისი ცოდნა მე არაფერში გამომადგა.
შეიძლება სამართალი ისწავლო და უსამართლო იყო.
დამნაშავეს დასდევდე და დამნაშავე იყო.
თურმე მარტო ცოდნა არაასაკმარისი, მისი ცხოვრებაში სწორად გამოყენებაა მთავარი. უცოდინარი ბრმაა, მაგრამ თავის სიბრმავეს შეჩვეულია და ხელების ცეცებით თუ ფორთხვით მიუყვება ცხოვრების გზას, ცოდნის სინათლისგან დაბრმავებულებს კი ეს ინსტიქტი არ გაგვაჩნია და უმალ ვცდებით გზას.

აი, ესაა რისი თქმაც მინდოდა.
...რომ მოგიყევი ეხლა კი მომეშვა გულზე.
წავალ თორე ნატა ჩაკეტავს კარებს და ისევ სადარბაზოში მომიწევს გათენება.

- კარგად ბრძანდებოდეთ ბატონო ლაშა - სოლიდარული ხმით ვთქვი.
- კარგად კახაბერ, დალოცვილი იყავი......

  მივდიოდი სახლისკენ, ქალაქის ლამპიონები ჩართული იყო და მის შუქზე წვრილად ცრიდა წვიმა...
ჩემი ფიქრი კი ისევ მოხუცის განვლილი ცხოვრების ირგვლივ ტრიალებდა.
დღევანდელმა დღემ, უფრო სწორედ ამ საღამომ ერთი ადამიანის სრული ცხოვრება გადამიშალა თვალწინ. მასწავლა ის რასაც ვერცერთი უმაღლესი სასწავლებელი ვერ მასწავლიდა.
...მამა არ მყავს თორემ დღესვე დავბანდი ფეხებს...
დედას დავბან,......მერე მეუღლე და შვილები მეყოლება და სულ მოვეფერები მათ, რადგანაც ცხოვრება  ამ კაცის ნაამბობივით სულ რაღაც თვრამეტი წუთია.
....შვილებიც უმალ  წამოიზრდებიან...
ერთ დღეს დიდებსაც დავბან ფეხებს.. ჩემი მათდამი სიყვარულის ნიშნად.