შებინდებისას, თითქოს ვერ ისმენ
ზოგად ხმაურს და სადღაც შორიდან,
მოჰკივის ქარი ნაცნობ მელიზმებს.

მთვარე ზეცაზე იწყებს ორგიას
და ასარჩევი მრჩება ორიდან:
ღამე ხსნაა თუ ხეთა მორგია?!

კვეთენ ჰორიზონტს ჩემი თვალები,
მზერა ფანჯრიდან სივრცეს შეახმა
და რადგან სევდა ვერ ჩამოვთალე,

წუხელ, ვახვიე ლექსის გორგალი
ანუ საკუთარ სიკვდილს ვეახლე
და საკუთარი ხელით მოვკალი.