ისეთი დიდი იყო სოფელი,
გზის პირას იდგა ხის ძველი ქოხი
და თოხის ტარზე იჯდა შოშია,
წვიმა რეცხავდა ძველ თიხის კრამიტს...
ერთი და ორი, სამი და ოთხი,
გზის პირას იდგა ხის ძველი ქოხი.
ისეთი დიდი იყო სოფელი,
ისეთი დიდი ჰქონდა მუცელი,
ისეთი ჭრელი ეცვა ხალათი,
გაჰქონდა მთელი დღე მასლაათი.
ამ გზისპირეთში,ამ ხის ძველ ქოხში
ცხოვრობდა ჭია, ისიც ჭიანა,მღეროდა–
ერთი და ორი, სამი და ოთხი.
ისეთი დიდი იყო სოფელი,
თეთრი ბილიკი ცას მიბჯენოდა,
გზის პირას იდგა ხის ძველი ქოხი
და მისთვის არვინ არ ირჯებოდა,
იდგა და იდგა,
წვიმა რეცხავდა ძველ თიხის კრამიტს,
არ ქონდა დარდი დროსა და ამინდს
და თოხის ტარზე იჯდა შოშია,
თოხი ელოდა თავისთვის პატრონს,
პატრონს, რომელიც ახლაც ომშია...
და იდგა ქოხი, იდგა გზის პირას,
ფასი, რომლისაც ახლა გროშია.
ისეთი დიდი იყო სოფელი,
ისეთი ცივი იყო სოფელი,
ისეთი ხარბი იყო სოფელი,
ისეთი დიდი ჰქონდა მუცელი.
გზის პირას იდგა ხის ძველი ქოხი,
ერთი და ორი, სამი და ოთხი...