ვდგავარ მაცხოვრის ხატის წინ სანთლით,
ვერ ვუყრი სიტყვებს აზრების  წყობას,
როგორ ვთქვა, რა ვთქვა, ვიბნევი წამით
ვლუღლუღებ ისე ვით მუნჯი მონა.
                                   
                                  ***
მხოლოდ შენ იცი, რომ მე არასდროს,
საკუთარ თავზე არ  მითხოვია...
არ მიჩივლია არც უქონლობა...
არც ტიტულები არ მისურვია.

ისევ მოვედი რომ გთხოვო ერზე,
მიეც მათ რწმენა შენებ ულევი.
ვინც რომ გავიდა წუთი სოფლიდან
მოიხსენიე მათი სულები.

მოგვეც ის გული, რომ ისევ შევძლოთ
ერთმანეთისა ჭირში გატანა.
მოგვეც ის სული რომ შევებრძოლოთ
რომ დავამარცხოთ ჩვენში სატანა.

სამშობლოსათვის თავის დადება
იყოს ყველასთვის ნატვრად ქცეული
ეს საქართველო კავკასიონზე
კვლავაც გვანახე გამარჯვებული.

რომ ისევ ერთად ჩამოჰკრან ზარებს
სამას სამოცდა ხუთი მონასტრის
დოდგორის მსგავსად ახალ გორაზე
ამოენათოს წმინდა გიორგის.

ისევ აქა ვარ შენი ხატის წინ
კვლავაც ვერ შევკარ სიტყვების კონა
ალბათ ნამუსი არ მაძლევს სათქმელს
როგორ გავბედო ამდენი თხოვნა.

რადგანაც ვიცი შენს სათუთ მხრებზე,
მსოფლიო ცოდვა აგკიდეს ჯვარად,
მოსულა ყველა გამოსარჩენად,
გაჭირვებულთა რიგი დგას ჯარად

ამის შემყურემ რა გთხოვო ღმერთო
დაე, სახელმა შენმა იდიდოს
როგორ შეგთხოვო იზიდე მხრებზე
რაც ერში კაცმა უნდა იტვირთოს.

/კ.ჭიჭინაძე/
27.01.2014.