ЧЕРНОВИК.
Жизнь моя - черновик,
На котором все буквы - созвездия...
Сочтены наперёд все ненастные дни.
Жизнь моя - черновик.
Все удачи мои, невезения
Остаются на нём
Как надорванный выстрелом крик.

შავი წიგნაკი

ცხოვრება ჩემი-შავი წიგნაკია,
ვარსკვლავთ-ბგერებით მუქად მოხატული...
სადაც, წინდაწინ აღნუსხავენ წვიმიან დღეებს.
ცხოვრება ჩემი-შავი წიგნაკია.
ყოველი ჩემი გამარჯვება თუ მარცხი უნებლიე
დარჩება მასში,
როგორც გავარდნილ თოფის ხმაზე-
კივილი ბავშვის.

КТО Я?
Глазами чьими я смотрю на мир?
Друзей? Родных? Зверей? Деревьев? Птиц?
Губами чьими я ловлю росу,
С упавшего листа на мостовую?
Руками чьими обнимаю мир,
Который так беспомощен, непрочен?
Я голос свой теряю в голосах
Лесов, полей, дождей, метели, ночи...
Так кто же я?
В чём мне искать себя?
Ответить как всем голосам природы?

ვინ ვარ მე?

ვისი თვალებით ვუცქერ სამყაროს?
მეგობრების? ნათესავების? ცხოველების?
მცენარეების თუ ფრინველების?
ან ვის ეკუთვნის ეს ბაგეები,
რომ გახიდულან ფოთლებსა და ქვაფენილს შორის,
წვიმის წვეთისთვის.
ვისი ხელებით ვეხები მიწას,
ასეთ უმწეოს და გამოფიტულს?
ვიდრე ჩემი ხმა იკარგება ტყეების, მინდვრების,
წვიმების, ქარტეხილების თუ ღამეების ხმებში,
მე ვსვამ შეკითხვას, დაღლილი და აღელვებული,
თუ სად ვეძებო თავი ჩემი,რომელ საგანში?
პასუხი ჩემი ნაწევრდება ბუნების ხმებად...

КАЖДЫЙ ЧЕЛОВЕК ИЩЕТ СВОЙ ПУТЬ.
Каждый человек ищёт свой путь,
Но всё равно попадает на ту дорогу,
По краям которой стоят жизни и смерть.
Я бы хотела дольше идти по той стороне,
Где не заходит солнце,
Но за днём всегда наступает ночь...
Поэтому я ищу тропинку.

ყველა ადამიანი თავის გზას ეძებს

ყველა ადამიანი თავის გზას ეძებს,
და მაინც მიდის გზაგასაყართან-
სიკვდილისა და სიცოცხლის.
მე ვისურვებდი მიმეკვლია იმ მხარისათვის,
სადაც მზე მარად ანათებს, ჩაუქრობელად.
თუმცა დღეს ყოველთვის მოყვება ღამე...
სწორედ ამიტომ ვეძებ ბილიკს,
ვიწროს,უეკლოს.