მეთორმეტე კლასელებს ლიტერატურა არ უყვარდეთ, აქამდე ასეთი  გამოცდილება  არ მქონია ...
(ყურებამდე შეყვარებულ  მეთორმეტე კლასელებს გალაკტიონის  ლექსებს რომ მივცემდი სასწავლად, ერთმანეთს ასწრებდნენ მოყოლასაც და გარჩევასაც...)
არადა, სადამრიგებლო კლასი მყავდა , სამი წლის წინ, კლასში---მეამბოხე ბიჭები იმნაირი  ,  გალაკტიონს და მის ლექსებს რომ არ სწავლობდნენ და რაღაცას აპროტესტებდნენ.
ერთ დღეს კი კლასში შესულს დიმა მერხზე დამხვდა შემდგარი და ლექსს ხმამაღლა ყვებოდა:
  "გალაკტიონს ნუ მიკითხავთ, დამღალა
    გაიტანეთ ოთახიდან წიგნები!
      ზამთრის კვნესა მიწას სხივმა ახარა,
    შენ ამ დღიდან გაზაფხული იქნები"

ღმერთო --გულში გავიფიქრე, ეს რაღაც ახალია , რაც  ჩემს თავს  არასდროს მომხდარა მეთქი.
ღრმად ჩავისუნთქე , ჩათრევას ჩაყოლა ვამჯობინე, ფსიქოლოგიურად მოვემზადე  და ვიკითხე:
---ვისია ეს ლექსი ,  ბავშვებო?
---ელიავასი---ერთხმად იყვირა ყველამ.
---ჩემდა სამწუხაროდ უნდა ვთქვა, რომ ელიავას არ ვიცნობ, ბავშვებო და ხომ არაფერს დაამატებდით, ვინაა მეთქი?
---დიახ, მასწავლებელო, მე ვიცი მისი ლექსებიო---წამოდგა დიმა და  დაიწყო.

პირველად მოვისმინე ასეთი ემოციური შესრულება, ლექსის, რომელსაც როგორც მერე გავიგე, "გასაუბრება ღმერთთან" ერქვა.

---საინტერესო ავტორია, ბავშვებო, მაგრამ მოძღვარს მაინც წააკითხეთ მეთქი---ვიცოდი ნახევარი კლასი მარხულობდა.
---ელიავა ძაან მაგარია, მასწ!
--- საიდან იცნობთ მეთქი?
---ინტერნეტით, ინტერნეტი მაგის ლექსებითა და მისივე  წაკითხულითაა  სავსეო.
ჩემდა სამარცხვინოდ, ინტერნეტს ხელი არ მიმიწვდებოდა და კლასს ვთხოვე, თუ თქვენ ელიავას ლექსებით გამეჯიბრებით,
მე ყოველ ლექსზე ერთს, გალაკტიონისას, ზეპირად წაგიკითხავთ მეთქი.
  ეს ამბავი თითქოს დავიწყებას მიეცა, როცა სანდრო და დიმა ჩემთან მოვიდნენ და პოეზიის საღამოზე დამპატიჟეს. საკუთარი ხელით  მოსაწვევები გაუკეთებიათ და მეც  მიმიწვიეს.
გამიკვირდა ...წავედი.
ორგანიზება მშვენივრად  მოუხერხებიათ .დარბაზი დაუქირავებიათ.
ეკრანზე ხან  ელიავას ვიდეოები ცვლიდა  ერთმანეთს, მისივე წაკითხულით, ხანაც ბიჭები კითხულობდნენ.  სცენაზე პირველად იდგნენ, და ცოტას ღელავდნენ..ალიკა გიტარაზე უკრავდა.

მეორე დღეს ბიჭებს ვუთხარი, რადგან თქვენ თქვენი პირობა შეასრულეთ, მაშინ მეც ჩემს პირობას შევასრულებ  და
ერთი კვირის შემდეგ დავგეგმოთ გაკვეთილი---შეჯიბრი მეთქი.რამდენ ლექსსაც მე ვიტყვი, თქვენ ცალცალკე გამეჯიბრეთ მეთქი.

თუმცა ყველაფერი იმის გამო ჩაიშალა, რომ მათი კლასიდან ერთმა  ბიჭმა ცოლი მოიყვანა და...ვინაიდან დამრიგებელი ვიყავი, მთელი კვირის სწავლის რეჟიმი აგვერია.

  დიმას კი საბოლოო შეფასება  მანამდე არ დავუწერე, ვიდრე  გალაკტიონი  არ ისწავლა :)