გაუფერულდი, აგეხსნა ტაბუ,
ყავლი გასვლია ნაჩვევ ქარაგმებს,
არა ყოფილა მიწა ზურმუხტი,
არც ცა ყოფილა ლურჯი სმარაგდე.
ვგავდი სასწაულს აყვავებული,
სისხლი უხმობდა მზეს და საყვარელს,
ვარდსა და შროშანს როცა ველოდი,
თოვლი და სუსხი გადმომაყარე!
ხან ნეტარების ჯიღა დამადგი,
ფეხთ ფიანდაზა მიფინე ღრუბლის,
ხან ტკივილების ჯვარზე გამაკარ,
ეკლის გვირგვინით შემიმკე შუბლი!
არად მიღირხარ, უკან წაიღე
დამადლებული პური და ღვინო!
თუ დაბადებით ვერ გაგახარე,
ჩემი სიკვდილი როგორ გატკინო?
ვარ მიწისა და მიწად ვიქცევი,
გინდა მატყუო კიდევ სადამდე?
გახუნებულა შენი ზურმუხტი,
გაშავებულა შენი სმარაგდე!