ვინ თქვა, რომ ქართველებს გმირები არ ჰყავდა ,
თუმც ზოგი მათგანი  უკვალოდ გამქრალა,
ჯამთააღმწერელიც  ალბათ  ჭირს  უფრთხოდა...
(და მაინც მათი ბედი გვტკიოდა, გვტკიოდა )

მუცოსწყალს გამოსცდა ჟამი, დაუნდობი,
რამდენჯერ არღუნმა იგრძნო ეს ტკივილი,
დედას შვილს აშორებს, დას--ძმას და მეუღლეს
და  ხმამაღლა გოდებს  გვარი სისაურის.

გენის გადარჩენას გონება კარნახობთ,
(ამბობენ მთის სული უდრეკი რამ არის)
ჩონგურს  ააკვნესებს მთის კაცი, მოხუცი,
მაინც დაადუმებს სიკვდილი მის ჩონგურს.

აკლდამის  ტირილში ქარაფს შეხეთქებულ
არღუნს და მუცოსწყალს ახსოვს ეს გოდება
ძვლებით დაწერილი მათი ისტორია...
ცოცხლად დაიმარხა გვარი სისაურთა.

უკვე მერამდენედ ვკითხულობ ამ ამბავს,
რომელიც დაწერა თვითონ მათმა ძვლებმა.