- ბეე... შემომხედე ბეე, ხომ მიხდება? იმ დღესაც ჩვეულებისამებრ ტრიალებდა ნუცა  ძველი კარადის კარზე მიმაგრებული  სარკის წინ.
- გენაცვალე, შენ გენაცვალე...- უილაჯოდ ეფერებოდა ლოგინადჩავარდნილი ბებია.
ოთახში ქაფურის მძაფრი სუნი იდგა, თაროზე საექიმო ნემსები ელაგა. ბებია ნუცას ცოცხალ თოჯინად იყო ქცეული, რომელსაც დაელაპარაკებოდი, აზრს კითხავდი, ამ ნემსებით ექიმობანას ეთამაშებოდი, ან სულაც წარმოსახვით პოდიუმზე გაივლიდი მის წინ.
ნუცამ ახალი ფარდის ნაჭერი გამოიღო კარადიდან, ტანზე კაბასავით დაიხვია, ძველი ხალათის ქამრით დაიმაგრა და მოტრიალდა - აბა, ეს როგორია?
ბებიას სახე გაფითრებოდა, მძიმედ სუნთქავდა. ოთახში დედა შემოვიდა, შეხედა მოხუცს და: - ნუცა, ახლავე დოდო ექიმს დაუძახეე! - დეე, ჯერ მითხრას... -ჩქარა!
ბებიას  ნატანჯი ღიმილი ეფინა, უკანასკნელად ლუღლუღებდა - გენაცვალე...შენ გენაცვალე ...