ღამის კოშმარები ისევ  მეორდება
როცა შენ წერილებს ქარი შემოიტანს.
ჩვეულ მოძრაობით მობილურს მივწვდები ,
იქნებ ტელეფონში დარჩეს  წასაკითხად.

ქარის შემოტანილ ხელუხლებელ წერილს
შენი მშვიდი სუნთქვა ცახცახით მოჰქონდა
მე კი კოშმარები უკვე მტკიოდა და
სივრცე მარწუხივით თავზე  დამიმოკლდა...


სივრცე არ მყოფნიდა, გრძნობა სულ მტკიოდა
როცა ერთად ყოფნის დღეები დასრულდა
რადგან უსიცოცხლო  შენი ემოცია
გულში ნაპრალებს და სულში დარდს აჩენდა.


მერე  ქარი  ერთხანს  სახეს მარიდებდა....

მე სიზმრის და ღამის უკვე მოძულე ვარ
შენს სითბოს  რომ მაგლეჯს  კანის ქსოვილიდან,
ჩემი ფანჯრებიდან ყველა ქარის ქროლვას
დარდს და ტკივილს ვატან  უკვე,  ჩემო თომა.