გრძნობა იყო ნაკადულზე ანკარა,
შემიყვარდა მოციმციმე, პატარა
ვარსკვლავი და... ზეცა შემომატარა,
ანათებდა ვით მწველი მზე, თაკარა.
      სიყვარულმა ჩემი გული დაღარა.
      მერე უცებ, სად იყო და სად არა,
      ჩამჩურჩულა :  ,,არ იდარდო, არღარა".
      მწყურვალს, მომცა წყალით სავსე მათარა.
შევსვი, სხეულს მოეფინა ნათელი,
(ევროპაში გამოზრდილი ქართველი,
საოცრების, გავხდი ქვეყნად მნახველი),
ხატს დავუნთე შენთვის  წმინდა სანთელი.