ახლა მე უშენოდ ვცხოვრობ, ერთ პატარა ოთახში ,  სადაც  ღამით თაგვების წრიპინი მესმის და მაღიზიანებს
მათი ზრუნვა ერთმანეთზე.
        დილით ისევ  შემოვა ჟრუანტელისფერკაბიანი  ქალი  და ნემსს  დამარჭობს. უკვე აღარ ვრეაგირებ,  არ ვაგრძნობინებ,
რომ მტკივა  და ამით სიამოვნებას არ მივანიჭებ.ჩემი ნება არაა? ცრემლებს მაშინ ჩამოვიგორებ ქუთუთოებზე, როცა გავა.
მთელი დღეც რომ ვიტირო, მეტად მაინც არავინ შემომაკითხავს. მიყვარს ეს დრო, როცა მარტო ვარ და მთელ დღეს  ჩვენ
ალუბლის ხეზე  ფიქრს ვიწყებ...


    ანი-დან  ჰაე-მდე ჩემი ხარ...

მერე რა, რომ ჩამაცვეს ეს  პერანგი და ხელებგადაგრეხილი აქ შემომადგეს.  მალევე  ხომ გამხადეს?!...არც ვნანობ,
რომ სიყვარულმა გამაგიჟა. იმ გრძნობამ, რომ მინდოდა მოგფერებოდი, მაგრამ ვეღარ გეხებოდი და შენს სურნელს
ვერ ვგრძნობდი, ჭკუაზე შემშალა,  სხეული ამიწვა და ტვინი ამიდუღა.

ცრემლებით პატარა აკვარიუმი ავავსე და როცა ოქროს თევზს  მომიყვან,  მასში ჩავსვათ...
    მთელი მაისი  უშენოდ გავატარე ამ ყრუ კედლებში, ველოდი როდის დამირეკავდი და დაბადების დღეს მომილოცავდი.ყველა
ზარზე შენ მახსენებოდი  და გული მეკუმშებოდა, სისხლი მიმოქცევას წყვეტდა და არსებობის განცდას  ამუხრუჭებდა.

 
      თევზები მაინც მომიყვანე.... არ მინდა ჩემი  აკვარიუმი დაშრეს

    (ჩემი კედების თასმებს ბოლო ასჩეჩვია და  ასანთის ღერით თავი მინდა მოვუწვა, იქნება არ დავეცე)


    ხანდახან ფანჯრიდან მთვარის კუნჭული მოჩანს.ეგ კუნჭული მთელ მზეს მირჩევნია, მისი ჩრდილი სახეს მინათებს
და ალუბლის ხეს ვხედავ, შენ გხედავ და ალუბლის ტოტებს.ღამით ორივე ძალიან ლამაზი ხართ...

შენ არ  მომეცი ნება, რომ მიყვარდე,გამოცხადებულად და ხმამაღლა.რომ გულში ჩაგიკრა  და თმაზე მოგეფერო,
მაშინ ,როცა დაგჭირდება ბევრი სითბო და როცა იგრძნობ რომ სულ მარტო ხარ...

თუმცა მე მაინც ვიპარავ შენს სიყვარულს,  ჩემს სიზმარში  მაინც გიკრავ გულში, მაინც ვსუნთქავ შენი ფიქრებით
და  შენ ვერ ხვდები ამას.
შენი ტკივილი რომ თვალებს მიწვავს მლაშე ცრემლით ,ვერც ამას გრძნობ, ჩემს დაწითლებულ ქუთუთოებს ვერ ხედავ,
რადგან ხშირად ტირი შენც.
ვიქნები  რა  "შენიანი"

(გამომიშვით ვინმემ  აქედან)