დღეს მე რომ  ძალიან მომენატრა,
ჩემთვის დავფიქრდი,
მე  მისთვის ვინ ვარ?
მე  ხომ არ გამიკეთებია მისთვის
ჩირი და თხილის ჩურჩხელა,
როგორც საყვარელ ბებიას,
ბავშვობაში არ მიმღერია იავნანა,
როგორც მშობელ დედას  ,
არ მიჩუქებია ფული იმ სათამაშოს საყიდლად
რომელიც ალბათ ძალიან უნდოდა.
არც ოქროს ჯვარი დამიკიდია  გულზე,
როგორც ნათლიამ_ნათლულს.
არ მიყიდია მისთვის სასკოლო ჩანთა,
როგორც დეიდას (დედის სუნი რომ აქვს).
მე  არ ვიყავი მისი მეგობარი გოგონა,
ანდა პირველი  შეყვარებული,
არც საბავშვო ბაღში ვყოფილვართ ერთად
და არც რომელიმე კურორტზე დასასვენებლად.
(დასასვენებლად საერთოდ არც კი ყოფილა)
საერთო კატაც არ გვყავს და არც ზაზუნა
ერთად რომ ვაჭამოთ ხელის გულიდან.
არც სახლი გვაქვს ერთი, არც სართული...
და მე მაინც მომენატრა...

ის არის ჩემთვის ცალ-ცალკე და ყველა ერთად ...
და არის რწმენა.