ჩემს ბედის მწერალს  დაავიწყდა,  რომ ცოცხალი ვარ...
    ვარკვლავთმრიცხველის აღარ მჯერა,
    (ანდა  მჯეროდა?!)   
    კიდევ რა მელის , ამაზე ფიქრი
    შევწყვიტე უკვე კარგა  ხანია ...
    აღარ მაღელვებს, თუ ჩემი ბედი
    შავი უფსკრული და ხის  ჯვარია
    (ეს ჯვარი ახლა  მეტად მამძიმებს  ,
    როცა ცოცხალი , თითქმის  მკვდარი  ვარ)

  ბოშა  დასცქერის ჩემს ხელისგულებს
  და  ბედს  მკითხაობს სულ ძალისძალად
  თუმცა ხელს ვაგლეჯ, მაინც მომძახის:
  ' მე რაც გითხარი, ყველაფერი გარდუვალია"


    ტაძრის კუთხეში  ოდნავი ბორცვი...
  სამი პატარა ყვავილებს აწყობს,
  თუმცა ამ ბორცვთან  სულიერი კავშირი არ გაქვს,
    ამ პატარების დანახვა გათბობს...