აქ ტყეა...
აქ დევკაცების სამეფოა
გამოგონილი კამკამა ტბებით,
უძირო და უნაპირო ჰორიზონტით,
დაკოპლილი კალმახებით
ფირუზისფერი მედუზებიც შემოპარულან
უკიდეგანო ოკეანედან, ითვლიან კენჭებს
არადა მე ვყვები შენზე...
ხომ ვთქვი რომ აქ ტყეა,
ტყე ხშირი ,
აი ისეთი სავარცხელი რომ ისროლეს ერთ დროს,
მაგრამ მერე ზურგი აქციეს.
ეს მე ვიყავი, რომ გავრბოდი,
მეშინოდა ტყის სიშავის, კუდიანების,
დანთებული ცეცხლის ტყის შუაგულში,
იმ წვის და ალის გულს რომ წიწკნიდა,
მეშინოდა და გავიქეცი.
გულ და გულ მომდევდა ძახილი მთების,
მიამებდა ფეხის გულებს მიწის ამბორი,
მე ნაბოლარა ვიყავი შვილი,
ჩამესმოდა ხმები გაბმული ზარების
და მომძახოდნენ სუნთქვა გახშრებული მთები:
მე გავხდები  შენი ნაპირი,
მოხვალ დაღლილი, მომესვენები.
დღეს აქ დევკაცების სამეფოა,
იქნებ შეგვიშვან,
დავბანაკდეთ ჩვენი კარვებით.

26.08.14