როგორი შფოთი რამა ხარ,
სიყვარულის დრო ახლაა...
არ იცი, როგორ მაკლიხარ
გული ღრუბელზე მაღლაა...
მტკივა,
მარტო რომ დარჩები
მტკივა,
ქსანი და არაგვი,
მონატრება ხარ შენ ჩემი,
ისეთი, როგორც არავინ.
რა უცნაურად გაშავდა
ცა ტიალი და ოხერი,
აქ არის
ჩემი ვაჟა და
ჩემი
გოდერძი ჩოხელი.
გული ცრემლებით მევსება,
ნეტა რა
დავაშავე რა...
იქნებ დავბრუნდე ფესვებთან,
სადაც
ვაჟაა ფშაველა...