***
თეთრი ხნულების ცაზე ბელტები
და გასასხვლელი სულის გაზონი,
როცა სათქმელით აქ ვერ ეტევი
და გზა ღმერთამდე გინდა გაზომო.
ბედის ჭიდილთან დარჩენილს ცალად,
მიწაზე წამებს დაგითვლის ჟამი,
მთელი ცხოვრება გედება ვალად
და სიმწრის ოფლი მლაშე და მჟავე
სულის ნაპრალებს ავსებს და კვებავს,
მერე ლოცულობ, მარხულობ ხორცით,
რომ გაქრეს ყველა ჟინი და ვნება...




    ***
ახლა ვიხვევ ხელზე
იმ თილისმის თასმას,
შენ რომ ჩაგითქვი
და შენ რომ დაგიჩემე,
მერე დილამ თარსმა
ისევ ამამხედრა,
ისევ აბობოქრდნენ
ჩემში ეშმაკები.
მოცვარული ზეცა
სველ ხალათად მეცვა,
ცისარტყელის ხიდზე
გძებნე... მენატრები.
ყველა მტკაველს ვზომავ,
ყველა სიტყვას ვწონი,
ყველა ნაბიჯს ვტკეპნი
და შემდგარი ცერზე
გწვდები , გეფერები...
უზომოა დაღლა
და თვალების ჭრილში
დარჩენილი დაღმა–
წლების „საჩუქარი’’
ცრემლებს მივაბარე.