დავძუმგელობდი, არ ველოდი ყოფის ნაპირალს,
სიმარტოვის ხმა გავარიდე ხროვას, უნდობელს.
ცხრა პარასკევიც გავიარე, იმის ცხრა კვირაც,
მიზანს კი მაინც მოუჩანდა სახე ბუნდოვნად...
ზოგჯერ გუმანით მივდიოდი, ზოგჯერ კი გეშით,
მოჭორმართალო გავარჩიე მდედრის ყნოსვითაც.
გამოვაზამთრე სიმარტოვე ჩემთვის თუ ჩემში,
მიუხედავად ასაკისა მეყო ოფსილა...
ათი მთვარის და ცხრა მზისაზე სავალსაც ვუძელ,
უკან ფეხდაფეხ მომყვებოდა ბედი უჩინო.
ჩემმა ლეკვებმა რა ხანია, დატოვეს ფუძე,
თუმცა, მათ გულებს გულჩვილობა გადავურჩინე!
მოვიმარტოვე, გავუხსენი ფრჩხილი საფიქრალს,
დარდი კივილად შევატოვე ქარებს ტრამალის.
ყველა შეცდომა ტკივილების სიღრმემ გაქვითა,
და სინანულის სარკემ მითხრა- რაა მთავარი!
"სანამ სიცოცხლე  მარტო მტოვებს საკუთარ თავთან",
სანამდე ჩემს სულს მზის წნულამდე ჰა და ჰა, ვწვდები,
მანამდე, მინდა ვიფიქრო და ხმამაღლა არ ვთქვა,
სიმარტოვეა ეს ცხოვრება? -  იქნება, ვცდები?..
      18.10.14