უფალს (მიხაილ როზენშტეინ)

...უფალს ყოველი დღე დათვლილი აქვს,
ყველა დღე თავის ნაკადულს ერთვის,
და მდინარისკენ მიექანება, 
მასში არასდროს დაშრება წყალი.

უფალთან ცხოვრობენ აუჩქარებლად,
მიმიც, თავადიც, და დიდებულიც
თავის ბედს უხვად ლოცავენ თავად,
ღმერთს ძალა შესწევს ყველას საშველად.

უფალი წყვდიადს ყველას გვაკმარებს,
ჩვენ უსახლკარო ბნელეთში მცხოვრებს.
უფალს ეყოფა ცრემლი ყველასთვის,
რომც ჭეშმარიტად არ გვწამდეს ღმერთის.


                  ქართულად ითარგმნა 03.11.2014




Михаил Розенштейн
а у Господа

...а у Господа все дни наперечёт,
каждый день в свою речушку утечёт,
а река течёт неведомо куда,
никогда в ней не кончается вода.

а у Господа живут, не торопясь,
каждый сам себе боярин, шут и князь,
каждый сам свою судьбу благословил,
а у Господа на всех достанет сил.

а у Господа на всех достанет тьмы,
той, в которой так бездомно живы мы,
а у Господа на всех достанет слёз,
чтобы мы в Него не верили всерьёз.


© Copyright: Михаил Розенштейн, 2008
Свидетельство о публикации №108120504105




------------------------------------------------------



წყვდიადის თვალბი (მიხაილ როზენშტეინ)

სახლს სახურავი აქვს, კატები სეირნობენ სახურავზე.
შენ ხშირად მათთან ერთად ზიხარ და საშინლად ეწევი.
ლუდს სვამ, სდუმხარ, და ფიქრობ დარდიანი რაღაც გაუგებარზე,
და შენ ჩაჰყურებ წყვდიადს თვალებში.წყვდიადს თვალებში –

კაშკაშებს მთვარე, რომელიც წააგავს გაცვეთილ შაურიანს,
გაცვეთილ შაურიანს, რომელიც ამჟამადაც ფასობს,
დაღონებული პიერო კი, მარადიულ სცენაზე დგას,
იატაკამდე სახელოებით. იატაკამდე. ეს,

ვინ თქვა, რომ, შენ, გამარჯვებული ბუტაფორიულ ბრძოლებში,
გამჭვირვალე ღამეში, მსგავს სპილენძისფერ მთვარის შუქში
დაინახავ, რომ ცხოვრება, გატარებული ხუმრობაში,
უკვალოდ მიდის? უკვალოდ მიდის. მიდის უკვალოდ.

რაც იყო, იყო. და მართლაც რომ გამჭრიახი – კატის გუგა
ფარების სინათლეში, რომ მიჰქრიან შორიახლო...
ასეთია – სევდიანი მიმისტის საზარელი ცეკვა...
თოჯინების სცენაზე კი მტირალი მთვრალი პიერო.

იცხოვრე, იდღეგრძელე, შაბათობით კინოში იარე,
ძველი სიმღერები კნუტებს ღამღამობით უწკმუტუნე,
და, რომ გგონია დიდი ხნის წინ ჩაგორებული, სიცოცხლე
ერთხელაც ისევ აღსდგება. აღსდგება ერთხელ. აღსდგება.

ითარგმნა 12.04.2014




Михаил Розенштейн

Глаза темноты

У дома есть крыша. По крыше гуляют коты.
А ты с ними часто сидишь и отчаянно куришь.
Пьёшь пиво, молчишь, и о чём-то неясном тоскуешь,
и смотришь в глаза темноты. А в глазах темноты

пылает луна, что похожа на стёртый пятак,
на стёртый пятак, и поныне имеющий цену,
и скучный Пьеро, выбираясь на вечную сцену,
трясёт рукавами до пола. До пола. Итак,

кто выдумал, что победив в бутафорских боях,
в прозрачной ночи, при такой же луне ярко-медной
увидишь, как жизнь - та, что прожили мы на паях
уходит бесследно? Бесследно уходит. Бесследно.

Что было, то было. И как это было острО -
кошачий зрачок в свете фар, пролетающих мимо...
Так вот он каков - страшный танец печального мима...
На кукольной сцене заплаканный пьяный Пьеро.

Живи себе, здравствуй, ходи по субботам в кино,
детёнышам на ночь мурлыкай давнишние песни,
и жизнь, что как будто уже закатилась давно,
однажды воскреснет. Воскреснет однажды. Воскреснет.


© Copyright: Михаил Розенштейн, 2006
Свидетельство о публикации №106102800360