ნაძლევი

ისმის საათის ლეგატოები,
წამები წამებს ენაცვლებიან.
შენ მეუბნები - მიგატოვებო,
მეუბნები და მენაძლევები.
ღამემ დილასთან სად არ იმრუშა
და როცა ზეცაც ასე შავია,
მე მაგ თვალების საპატიმროში
ყველაზე დიდი დამნაშავევარ.
ვუდგები გულით გრძნობების თავდებს
და ვფიქრობ გული გრძნობის ორმოა.
მერე კი ისევ გვირილებს დავდევ:
-არ მოვა,
მოვა,
მოვა
არ მოვა.
ამ ფიქრებს როგორ ძლიერ აგიჟებ,
ცოტა დაინდო განა ძნელია?!
მე გეუბნები - არსად გაგიშვებ,
გეუბნები და გენაძლევები.
ღამე კვლავ დილას ესარჩულება,
ვარდი ჟანგბადის გარეშე არ ძლებს,
ამიტომ ჩუმად მეჩურჩულები
თუ მერამდენედ ვერ იგებ ნაძლევს.