სარკმელში, მზის სხივს ვავედრებ –
ფერმკრთალს, სწორს, სიფრიფანას.
გათენდა – ვდუმვარ მას შემდეგ,
მკერდი კი ორ გულს მიფარავს.

ჩემი პირსაბნის სპილენძი
ბზინვარებს – მწვანედ ნაფერი.
მაგრამ, სხივი ზედ ისე კრთის,
ხალისიანად დავცქერი.

უბრალო, მანკის არმქონე
(საღამოს მდუმარებაში,
სადაც ხმას არვინ მაგონებს;
ტაძრად – ვარ სადაც მარტო მე),
თამაშობს სხივი – მზე–ბავშვი.


Молюсь оконному лучу -
Он бледен, тонок, прям.
Сегодня я с утра молчу,
А сердце - пополам.

На рукомойнике моем
Позеленела медь.
Но так играет луч на нем,
Что весело глядеть.

Такой невинный и простой
В вечерней тишине,
Но в этой храмине пустой
Он словно праздник золотой
И утешенье мне.