ანკარა სინათლის ზეიმი, როგორ ვთქვა... -
სადღაცას ხომ არის უბრალო ყოფა და...
ღობიდან ღობეზე - მეზობლის გოგოსთან,
უნაზეს საუბრით საღამო რომ დადგა -
იმათი, იქ ფუტკრებს თუ ესმით მხოლოდღა.

ჩვენ კიდე, ვზეიმობთ სიცოცხლეს რა რთულად
და პატივს ჩვენს მწარე შეხვედრებს მივაგებთ,
სულელი ქარი, ჩვენს ძლივს შემდგარ საუბარს,
როცა წყვეტს სიტყვებს და ჯიბეში ილაგებს.

მაგრამ ჩვენ არ დავთმობთ მაინც მარმარილოს,
დიდების ქალაქს და ქალაქს - ამ ავბედითს;
ბრწყინვადი ყინულის მდინარის არეთი;
ბაღებით, რომლებსაც მზის სხივიც არ ერთვის;
მუზის ხმით, რომელიც სულ აღარ ადვილობს.



Ведь где-то есть простая жизнь и свет,
Прозрачный, теплый и веселый...
Там с девушкой через забор сосед
Под вечер говорит, и слышат только пчелы
Нежнейшую из всех бесед.

А мы живем торжественно и трудно
И чтим обряды наших горьких встреч,
Когда с налету ветер безрассудный
Чуть начатую обрывает речь.

Но ни на что не променяем пышный
Гранитный город славы и беды,
Широких рек сияющие льды,
Бессолнечные, мрачные сады
И голос Музы еле слышный.