რა სიყვარული,
რა ღმერთები,
რა საქართველო,
რა ტრადიცია,
რა სევდა და
რა სუიციდი,
მე მოვიდოდი, რომ მცოდნოდა,
რომ აქაც გვევლო,
ასე უსიტყვოდ,
ასე მორცხვად
რადგან მიცდიდი.

მე ვსაუბრობდი სარკეებში საკუთარ თავთან,
შენ საუბრობდი პროსპექტებზე ხმამაღლა შენთვის,
ყველა გიჟია,
ვინც დაიწყებს უცნაურ თარგმანს
ხის ფესვებისთვის,
არადა მათ ნამდვილად ესმით.

ფესვების გარდა ღეროების,
ფოთლების,
მიწის,
ესმით ბალახთა სიმღერების ნაპირთან წყაროს,
მე მოვიდოდი,
რადგან მარტოს ნამდვილად მიჭირს,
მე მოვიდოდი,
რომ სიგიჟემ შენც დაგიფაროს.

ვისაუბრებდით პროსპექტებზე ხმამაღლა ჩვენთვის,
ვისაუბრებდით ერთმანეთთან,
უერთმანეთოდ,
რა ტრადიცია,
რა ღმერთები,
ისედაც გვესმის,
რომ ჩვენთვის იმ ხის ფესვებია უფრო საერთო.

რომ იმ ხის ფესვებს მილებივით მშობლები ჰქვია,
რომ მშობლებს აძლევს მიწა სარჩოს,
მიწას კი ღმერთი,
რომ ზამთარია,
თეთწვერება ყლორტზე ფიფქია,
ბაბუაჩემის თმებივით და დიდი იმედი.

რომ უეჭველად გამოიღებს ყლორტები ნაყოფს,
რომ ამ ბრუნვაში ფესვებსაც კი ჰქვიათ ყოლორტები,
რომ ჩვენც მოგვიწევს პროსპექტები ხალხებად დავყოთ,
ოდნავ გიჟბად,
უცნაურად,
განვმეორდები,

რა სიყვარული,
რა ღმერთები,
რა საქართველო,
რა ტრადიცია,
რა სევდა და
რა სუიციდი,
მე მოვიდოდი,
რომ მცოდნოდა სადაც ხარ ჩემო,
ასე უსიტყვოდ,
ასე მორცხვად
თუ დამიცდიდი.