ჩემო ცხოვრებავ,
დიდი დიდი სამიოდ ლექსის
სიგრძეზე მზიდო.
შენც შენი გზა გაქვს,
შენი ტვირთი და საზრუნავი.
მე თითქოს მზად ვარ უმაშველოდ,
მეტიც, უნავოდ
შევცურო ზღვაში
და როგორმე ხომ მაპატიებ,
უნდა გამიგო,
თუ გამიგორდა კამათელი დასავლეთისკენ.
მე და შენ რა გვაქვს გასაყოფი ან საკამათო?!
შენც ხომ ჩემსავით მეათასე ხიდზე გახვედი -
- ბეწვის და ვფიცავ არცერთ სიტყვას რომ არ გაყვედრებ,
რაც კი ვთქვი ლექსად, მხოლოდ ერთი კითხვა მაწუხებს:
- როცა პოეტად გამაჟღავნე საკუთარ ფირში,
როცა შემყარე სტრიქონების მჭიდრო მარწუხებს,
თუ სასჯელია სამაგისო რა დავაშავე
და თუ ჯილდოა რით გამხადე ამ ჯილდოს ღირსი?!