როგორა ხარო, მეკითხები ყოველ ცისმარე,
ხომა ხარ ღირსი, დაგისვა და წვრილად გიამბო,
ყველა ტკივილი, ყველა განცდა, ყველა სიზმარი,
ჩემს სისხლძარღვებში გზას გულისკენ როგორ მიაპობს...
არ მითხრა ახლა - ვიცოდიო, რაც გაწუხებდა,
დაგიდგებიო მხარში მწედ ან ტკივილმაყუჩად.
გადაიხოკა ჩემსკენ ხოხვით რწმენამ მუხლები,
რომ არ გჯეროდა, ისე დიდი ძალა მაჩუქა!
კარგად ვარ ახლა, ვუმკლავდები შიშის მაცილებს,
ჩემი თავისკენ გზასავალიც მგონი, გამოჩნდა.
ჩემო ეჭვებო, კარისაკენ როცა გაცილებთ,
აწი ფანჯრიდან ნუ შემოხვალთ, ნუღარ გამომცდით!
გულისგატეხვამ თავისტეხას გადამარჩინა,
ჩამოატარებს მტერს მდინარე, როცა იქნება...
მერე რა მოხდა, თუ მღალატობ ისე საშინლად,
რომ შესატყვისი დამიმალეს ძველმა წიგნებმა...
ვიურთიერთოთ, დროს მივანდოთ ხედვა მანძილის,
შორიდან უფრო უკეთ მოჩანს ახლოს „მცირედი“.
გაგიკვირდება და მოთმენის სიბრძნით გავძელი,
ან უფრო სწორად, ტკივილების გამოცდილებით...
07.05.15