ღამე ატუზული კართან
სახლში შემოშვებას ითხოვს.
ვერ ვემოწყალები, რადგან,
მიუსაფარი ვარ თვითონ...
ისევ თავს მოიქცევს პირქვე,
უსიყვარულობის განცდა.
ბედს მინდა ფეხდაფეხ მივყვე,
იქნებ, გზად ავცდი ან ამცდა?
უსათაუროა გრძნობა,
ფიქრი რომ მიკითხავს ახლა.
როგორც მომლოდინე ცოლმა,
კარს ისე გახედა სახლმა...
წვიმს და კვალსაც კი არ ტოვებს
წვეთის მოკაკუნე ქუსლი.
ამ წუთას წააგავს პოეტს,
ის, ვინც დაფათურობს სულში...