კომუნისტების დრო იდგა, გაბარბალებული...
  დიდი ბელადი და  მისი მიმდევრები ცოფის ინფექციასთან  უძლურების გამო  სამარეში ბრუნავდნენ და თავიანთი უძლურებისგან
ხვნეშოდნენ...
  ამ დროს  ბიძაჩემს ერთადერთი მარჩენალი ძროხა ჰყავდა, ჭრელა
  ჩემი თვალით მინახავს მისი რძე და ყველი და მიგემია ხაჭაპური...
ბებია რაც გარდაიცვალა, მისმა თბილისელმა რძალმა ალღო ვერ აუღო სოფელს და ძროხის მოვლას.
  საბრალო ჭრელას დილით მდინარის პირას დააბამდნენ და საღამოს აუშვებდნენ.
არც წყალი ახსენდებოდათ და არც მისი ჩრდილში გადაბმა.
ხოდა,  ერთ დღეს ძროხა ენაგადმოგდებული დახვდა  სამსახურიდან მოსულ ბიძას.
მთელი უბანი ხორცს იყო დანატრებული  და დაკლულ ჭრელას ხორცს გემრიელად მოულხინეს.
ჭამეს, დალიეს, კარგი დრო ატარეს, ცოტა მოგუდულად კიდევაც იმღერეს (მაინც ზარალი იყო) და გვიან დაიშალნენ.
მაგრამ გენიოსს სოფელში რა დალევს და...მეორე დილით ერთმა მოგენიოსო ბიძაშვილმა, ამ ძროხას ვაითუ ცოფი ჰქონდაო...
_ცოფიო?_გაიკვირვეს
_ცოფიო?_ არა კაცო,არანაირადო
_ცოფიო?_მესამედ შეკითხვა არავის დაუსვამს, შვიდივე  ორმოც წუთში უკვე ექიმის კაბინეტში იჯდა და მუცელში  ნემსებს იჩხუტუნებდნენ.
ნემსის გაკეთება არცერთს არ გასჭირვებია, არც  ბავშვივითნ უზლუქუნიათ, მაგრამ ექვსთვიანი უალკოჰოლო  ცხოვრება  კი ტვირთად აეკიდათ და
...დაეკიდათ...

ბიძაჩემი გავლენიანი კაცი იყო. ადგა ,  დამარხული ძროხის თავი ამოთხარა, დიდ მეშოკში გადაახვია და ექსპერტიზაზე გააგზავნა...მოსკოვში...
ორმოცი დღის განმავლობაში, ზაფხულის ცხელ დღეებში, დაიგრუზებოდა ბადრის ვოლგა, გადაგრუხუნდებოდა რაიონში, შვიდივე კიდევ ერთხელ
აიწევდა მაიკას და  გაიკეთებდა ნემსს...ჭიპთან...ერთი დღეც არ ჩაუგდიათ...
  შვიდივე, მთელ დღეს  დომინოს  არახუნებდა ...მშრალად.  კიტრისა და პამიდვრის სალათაზე ძმარიც კი ვერ გადაეშხვეფებინათ,  ვაქცინის შიშით...
ამ ორ თვეში ბავშვი არავის მოუნათლავს , მათი ცოდვით, და ქორწილი არ გადაუხდიათ...

როგორც იქნა  გაიარა ორმოცმა დღემ და ...ორი კვირის მერე მოსკოვიდან პასუხმაც არ "დააყოვნა":
___ძროხა სრულიად ჯანმრთელი იყო, როცა გარდაიცვალაო  (აბა იმ პერიოდისთვის ის რომ ჯანმრთელი იყო, თქვენი მტერი)

არ იცოდნენ, გახარებოდათ თუ წყენოდათ...
ბოლოს მაინც სიხარულმა იმძლავრა  და საღამოს ყველამ ერთად აღნიშნა ეს სიხარული....გულიანად დათვრნენ

დილით...თავპირგასიებული შვიდი ადამიანი უცხოპლანეტელებივით  დაბორიალობდა შარაგზებზე და ...ერთმანეთს მხოლოდ ხმით ცნობდნენ.