გზა გაუგრძელდა,
დაუღამდა მერე ტაოსტან,
თურმე ექვთიმეს,
ღმერთმა იცის, რარიგ გაოცდა,
როცა მწვერვალი,
უმაღლესი კოშკი ტალანტთა,
შავ სიბნელეში, ძველისძველი ოშკი დალანდა.

ქარის ხმაურში წკრიალებდა სამრეკლოს ზარი,
ცადაპყრობილი ჩურჩულებდა თავისთვის მგზავრი:

- ჩემო სამშობლოვ,
ღმერთმა უწყის, მოგწვდები როდის,
შენი დიდების ცათამბჯენზე მეც დავდო ლოდი.

იხვევდა ხევებს, იხავსებდა ხეებს თორთუმი,
ტაძარი ზეცით, ზეცა ტარძით იყო მორთული.