მიაპობს გემი ტალღის ნიავქარს,
ყველაზე მეტად ალბათ დროს ჩივის.
ჰორიზონტამდე გაშლილ იალქანს,
გამოვეკიდე ალბატროსივით,

თან მომყვებოდნენ, ვიწრო ღელეთი,
პირდაღებული პირანიები.
რაც უფრო შორი იყო ხმელეთი,
უფრო ნაკლებად ვინანიებდი -

- სულის სხეულში ემიგრაციას,
სხეულს გამოჭრილს სულზე უდავოდ,
და ვრწმუნდებოდი ღმერთიც კაცია,
როცა ზეცაში ღრუბლით გუნდაობს.