გამთენიისას,
ხალხთან ერთად აიშალა ფოთლები როცა,
ქუჩაში, რადგან ჩაიფიქრა ნიავმა დილა
და სამსახურში მიმავალთა თმების, ქუდების,
სულაც ხელების, ანდა სახის შეხება ლოცვით,
სიცივის ლოცვით, ნოემბერის... შემობრუნება...

ყველა ტკივილზე უმცირესი - შენ დაიბადე!
შენ დაიბადე როგორც ჭკნობა, როგორც სიყვითლე,
ფოთლებში... სისხლში... უჯრედებში... შემოდგომაში!
როცა ხეებმა სამოსელი შემოიფლითეს
და ბავშვებივით შეგეჯიბრნენ - შემოდგომაში.

გამთენიისას,
ხალხთან ერთად აიშალა ფოთლები როცა
ქუჩაში სადაც სიჩუმე და სიცივე იდგა,
ქუჩაში სადაც დადიოდნენ ანგელოზები
შემოფრინდა ჩიტი - სიცოცხლე
და თბილ ოთახში, ბებიებით სავსე ოთახში
შენ დაიბადე!
და იგრძენი წამით სიჩუმე
და თითქოს შეგრცხვა, რომ ტირილით არ დაგერღვია.
შენ იგრძენი წამით სიცივეც
და განიხარე - იგრძენი რა ისიც გაგეთბო.

წამით ნიავმაც შემოდგომის იგრძნო წყნარი თმა
და ანგელოზმა შენი მძიმე სუნთქვა გარითმა.