გამოვალ ამ ერთს სიტყვაში, რა მენაღვლება?
                მართლა მძიმე სურათია. კომენტარი ვერ დამიწერია, ნაგავზე -ნაგავი ტექსტებია პროზაში. ხელადვე მინდა ვთქვა რომ სიტყვა „ნაგავი“ დიახ, მხოლოდ და მხოლოდ ტექსტებს ეხება, თორემ ისე ყველა ამ საიტის წევრს პატივს ვცემ. თუნდაც იმიტომ რომ ისინი, ჩემის არ იყოს, აგრეთვე ლიტერატურის ერთგული თაყვანისმცემელნი არიან. კითხულობენ, წერენ, ერთმანეთს ეხმარებიან ტექსტების დახვეწაში...
                ახლა, რატომ გამოვდივარ ასე კატეგორიულად? იმიტომ რომ ჩემი დაკვირვებით და დახარისხებით გამომივიდა რომ მხატვრული პროზა შედგება ორი ნაწილისგან: ერთია რეალიზმის დახატვა, სინამდვილის სურთი თუ მისი ანარეკლი, მეორე თავად ავტორის მიერ შეთხზული ამბავი ანუ შემოქმედება, ანუ დღევანდელურად - კრეატივი.
                ჰოდა ზუსატად ეს უკრეატივობა ღუპავს მონდომებით დაწერილ ტექსტებს!
              ცხადია, სინამდვილის ზუსტი, ყურადღებიანი, ლამაზი აღწერა თავისთავად ხელოვნებაა მაგრამ ნაწარმოებში იგი ხომ მაინც მხოლოდ იმისთვის არსებობს, რომ ავტორის მონაფიქრებს დამაჯერებლობა შესძინოს. ანუ, ფაქტიურად სინამდვილე პროზისთვის - დეკორაციაა. მერედა ვის უნახია, თეატრში მოსული მაყურებლისთვის რეჟისორს მხოლოდ დეკორაციები ეჩვენებინოს? კი აჩვენებს მაგრამ ხუთ წუთში ხომ ის მაყურებელი გინება-გინებით გავა დარბაზიდან.
              ასეა 99,9999...% აქაური პროზაული ტექსტი: რასაც ვხედავ იმას ვწერ. ან რასაც განვიცდი, ან რა „ბრძნული“ აზრებიც მაქვს ამ ცხოვრების შესახებ იმათ ვაფრქვევ, ან რა გამიგონია ვიმეორებ და ა.შ. მოკლედ, ყველაფერი გარდა საკუთრივ იმისა, რის გამოც პროზა იწერება. და განა მარტო აქ, „უარკზე“? გამოდიან დღესახლა უაღრესად ცნობილი მწერლები: ტურაშვილიო, კეკელიძეო, ლიქოკელიო, აგრეთვე მთლად ლიდერი - დოჩნანშვილიო და გვიყვებიან ან თავის სოფელზე, ან მოგზაურობაზე ან ნაცნობებზე. ძალიან საინტერესოა, ხომ იცი შენ?
                არც იყიდება მერე და ამათაც უკვირთ, როგორ არ ესევიან ჩვენს შედევრებსო?! არადა რაც არ უნდა რეალიზმი იწერებოდეს, იმაშიც უნდა იყოს საკუთრივ ავტორის შემოქმედება, ცარიელი დეკორაცია ვის რა ჯანდაბად უნდა? განა ისეთი, თითქოს ცხორების შუაგულიდან ამოღებულ ისტორიები, როგორებიცაა, მაგალითად, ნ. ლომოურის „ალი“, ან დ.კლდიაშვილის „სამანიშვილის დედინაცვალი“, მარტო დეკორაციებისგან შედგებიან? თუ ვინმეს ჰგონია, როგორც მაგ მოთხრობებშია, ზუსტად მასე მოხდა ცხოვრებაში და ეს ავტორები მხოლოდ იმას შვებოდნენ რომ პირდაღებული უყურებდნენ და რვეულში იწეერდნენ რასაც ხედავენ? ან იქნებ არქიფო სეთური ჰგონია ვინმეს ნამდვილად არსებობდა, ან მისი გვირაბი?
                ერთი სიტყვით, ტექსტი, რომელიც მხოლოდ დეკორაციისგან შედგება - ნაგავია, მხატვრულ პროზას არ ეკუთვნის. თუ ვინმეს არ ჯერავს, დამისახელოს მაშინ განთქმული წიგნი, რომელშიც საერთოდ არაფერია გარდა „ცხოვრების სარკისა“.
                ზოგიერთი ნაწერის შემხედვარე კი მგონია რომ პოლიციამ ან დაზვერვამ ვიღაცის საუბარი ჩაიწერა და იმის სტენოგრამას აქვეყნებს „ავტორიო“. გაქანებული ცარიელი დიალოგი, ან „მულტილოგი“, რომელშიც ერთი პერსონაჟები დიდი მონდომებით უსვამენ  ისეთ კითხვებს მეორეებს, რომ ამ უკანასკნენლებმა რაც შეიძლება კაშკაშად წარმოაჩინონ თავიანთი „მახვილგონიერება“
                  მოკლედ, კრეატივის მხრივ კატასტროფული მდგომარეობაა! ძალიან სავალალდოდ გამოიყურება როცა ზოგიერთი ავტორი თავსაც კი იწონების იმით, აქ რაც დავწერე, ნამდვილი ამბავიაო.
                თუმცა, გასაგებიცაა საიდან მოდის ეს. ხომ ბევრი იძახის: „რად გვინდა ზღაპრებიო!“ ამის მთქმელები მგონი ცხოველებს ჰგვანან. აი, მაგალითად, კატას რომ ტელევიზორზე ან ფოტოსურათზე შეახედო, იგი ხომ ვერ აღიქვამს რაა ზედ გამოსახული. მისთვის იქ (ეკრანზე და სურათზე) უბრალოდ ფერადი ლაქებია. მართალიცაა ეს კატა - ტელევიზორი რომ დაშალო, ვერც მანქანას ნახავ შიგ, ვერც ფეხბურთელს და საერთოდაც ვერაფერს გარდა უკვე დამსხვრეული ნაწილებისა(თუ ჩაქუჩით დაშალე). მაგრამ შეეფერება კი ადამიანს, მით უმეტეს შემოქმედს, კატის „გაგება“?...
              ასეთიც უთქვამთ, რა გინდა შენ, ჩვენთვის ვწერთ რაღაცას, არ გვაქვს ამბიციები, ამოგვაჭრეს პირწმინდადო. ეს გასაგებია, თუმცა, მეორე მხრივ, არც თუ მთლად. კი, ტექსტების წერა ჩვენთვის გართობაა, ჰობია, მაგ ხელობით არავინ ვირჩენთ თავს. მაგრამ სად გინახიათ რომ, მაგალითად, ადამიანი რომ გემებს აწყობს ასანთის ღერებისგან, იგი შეგნებულად ცდილობდეს უშნო ხომალდის აგებას? ხოლო თუ ლამაზის გაკეთება უნდა, მაშინ იძულებულია, გარეგნულად მაინც, ყველა ის კანონი დაიცვას რომელიც გემთმშენებლობაშია.
              და ქა განა იგივე არაა? რა აზრი აქვს შეგნებულად ცუდი ტექსტის წერას? ხოლო თუ ყველა ლიტერატურული წესი დაცული არ იქნება, ტექსტი კარგი ან საერთოდ, ლიტერატურის მსგავსი როგორ გამოვა? ხომ ყველამ  ვიცით რომ ჯერ-ჯერობით არც გამოსულა. ცხადია ერთმანეთის ქება არ ეთვლება, მასე მე ჩემს ოჯახში ყველაზე გენიალური მწერალი ვარ.
            დასკვნა: თავის შეწუხებაა საჭირო, მოფიქრება, აბა ეს რომ საჭირო არ იყოს, მაშინ საქართველო მსოფლიოს ჩემპიონი იქნებოდა მწერლობაში და საერთოდ ყველაფერში.