როგორ გავექცე, ან რით ვუშველო,
ყოფას უსულოს,  ასე მიწიერს...
თუ  ვკვდები, რადგან აღარც უშენოდ,
არც  შენთან _
ყოფნა
არ შემიძლია.
სავსეა სიმწრით და თმენით თასი.
რაღას მთავაზობს, ნეტავ, მერმისი?!
შიგნიდან  მეწვის
და მაინც წარსულს,
როგორც სხეულის ნაწილს _
ვერ ვიცლი.
გამოხრულ დღეებს ჩემიდან ვუშვებ,
და რომ არსებობ,
მყოფნის სავსებით,
რადგან მხოლოდ ეს მჭირდება _
სულში
სიცარიელის ამოსავსებად.