მე შენი დარდები ხურჯინში მიწყვია შახრაზად,
დავათრევ ასე და სიმძიმეს ვერ უძლებს ეს მხრები...
და როცა ვიღლები უჯრაში ვალაგებ ხანდახან,
შენ მაშინ  გტკივდები, როცა მათ სათუთად ვეხები.

ცხოვრება არ არის ბრძოლა და არც ალბათ „ვენდეტა,“
წლებზე ვერ ვიგლოვებ სამასწელს ცოცხლობენ ყვავები ...
მე წავალ და რადგან უდაბნო სხეულში მეტევა,
შევიკრავ ქალამანს ძვლებიდან ათლილი მყესებით.

ვდგები და მივდივარ, სად წავალ ჯერ თვითონ არ ვიცი,
შენ ახლა უბრალოდ ჩემს ლექსებს, ფანჯრიდან გადაყრი...
მე ალბათ მოვკვდები და მაინც სულ ცოტას დავიცდი,
როგორი გრძნობაა? მითხარი როცა ხარ ამაყი-

იმით, რომ ის „მტერი“ რომელიც დაინდე ვითომ  და
დღეს ისე მოკალი მგონი არ მოგსვლია აზრადაც...
ამ ღამეს ცხედრებზე ზამთარმა ათასჯერ ითოვა
და ათას მეერთედ ჩემს გვამზე გაშეშდა შახრაზად.