ლოკოკინას ბილიკზე გავლა უსიამოვნების ტალღებად გადაიქცევა და შემოდგომისფერი სიყვითლით ვავადდები... მერე მოდიან გულაცრუებული ჭიანჭველები, მოდიან რისხვით და განადგურებით მემუქრებიან. მე შემოდგომისფერი სიყვითლე დამკრავს და მაციებს… ჰორიზონტისკენ ვიმზირები და ვხედავ ერთადერთ ხეს, რომელსაც ფესვი არ უჩანს, მაგრმ არასდროს აციებს, მას არასდროს დაჰკრავს შემოდგომისფერი სიყვითლე. ჩვენ მაინც ვგავართ ერთმანეთს. არა, მე ის ვარ და ის მე,-ის ჯანსაღია. მე ტოტები აქა-იქ მაქვს გაშვერილი და ფოთოლმსხმოიარე ვარ. მერქანი მიუხეშდება სიცივისას, თუმცა მერქნის შიგთავსი წლების მანძილზე ინახავს და აგროვებს მზის სხივებს. მერქანი  წუხილია, რომელსაც დროიდან დრომდე ვიცვლი ხოლმე... ფოთლებს არ უნდათ ჩემგან წასვლა, თუმც უჭირთ კანონზომიერების შეცვლა და მტოვებენ... მეეზოვეებო, ნუ მოგვით ფოთლებს შემოდგომაზე... ისინი მე ვარ...