თუ ამ სივრცეში ყოფნა არის გაუსაძლისი;
თუ ყელში ბლანტად დალექილმა გემომ გაბედა
თოკის აურა.თუ ნატვრაა ახლა საძილე
აბივით მწარე.გამოდიხარ როცა კაფედან
გინდება მაშინ მოხუცი რომ გაახალისო,
ბუშტებით ხელში,ღამით ბართან მდგომი ტარიგი;
ვისთვისაც მზეც კი დაიმალა ალბათ ხვალისა
და მანძილიც კი არ არსებობს სახლის კარამდე.
ამბობენ კუშტი მზერა აქვსო,სახე ქარაგმა,
ხან ხორბლისფერი შუბლიდანაც ქარი გაურბის;
მიმიკებიდან დრომ ღიმილიც კი ვერ ალაგმა,
ყველაზე ახლოს მასთან როცა დგას შეგუება
ცხოვრების მიმართ. მახსენდება ოჰ ეს ფრანტები
მედიდურები,დიდგულები როცა მოდიან
ტანზე ნაჭრებით,ქედმაღლობას ისე ფანტავენ
თავდაჯერებით - არ გადავლენ თურმე მოდიდან.
მერე მოდი და გაგიკვირდეს და ახლა ასე
გამოიცანი ვინ მიიღო მეტი აფთესი;
ვისთვის ცხოვრების სატკივარი არის ხალისი,
ვისთვის პირიქით.თანაგრძნობა მაინც დათესე
ადამიანო,გზა არასდროს მოკლდება შენით.
ვიღაც კი მუდამ ქუჩის მიღმა ყოველ განთიადს,
ხალხისგან დაცლილ სოფელივით ესაუბრება...