(წვიმდა. ვაჟიკამ ხვარამზეს ეზოსთან ცხენით ჩაიარა. ხვარამზემ შემოღობა მისი ცხენის ნაფეხურები)

ძარღვში    ჩამამდის  ხვარამზევ,
    შენი  თოლების  ტბანია,
  ბეჩავ,  კაწალხევს,  ირემს  ვსდევ,                     
ქარაფში    ჩამიტანია,
შენთვის, სიკვდილსაც შავებმი,   
ვფიცავარ ,  ჯვარსა  ხახმატის,
მზეთუნახავო    დევების,
ხარ,  ჩემ  ნეკნს  გადასახატი.
სულზე  შვლის  ქათიბ  გაცვია,
ტანი  გაქვ  ავაზისაო,
დაგაქვ  სიტურფე ,  რაც  კია,
თვალებზე  შურთხ  გაზისაო,
ვარდის  ყოილი,  ძუძუ-მკერდს,
აზღუდად    შემოგფენია,
გადავალ,  დიდოს,  ძურძუკეთს
მაინც,  ერთი  გვყავ  მტერია.
სჯობავს,  წამერთოს  იმედი,
თუმცა, მქონია,  არც  როდი,
ღმერთთან ,  რაც,  ახლო  მივედი,
შენ,  მამრე, უფრო, დაგშორდი .
ლურჯაის  ნაფლოქვარების ,
ჟამმა    წალეკა    ღობეო,
ლექსაის  მაწვიმს  ღვარები,
  ლერწმებით    შემოვქობეო.
მაღლით,    აჰყევი  თეთრ  ნისლსა,
ღმერთამდე  აგიყვანაო,
არც,    ჩემი  ხარ  და  არც,    ქმრისა,
შენ ,    ლექსაის    ხარ,  ქალაუ.                                                             

სად,  გალობები  ისმიან,
სად,    ზენამ  დაგიფარაო,
იქ,  შენი  საბრძანისია,
ფხოველთა    დედუფალაო.