ვერმოწერილი ბარათივით განგიცდი ახლა,
ასეთი სავსე არ ყოფილხარ მგონი არასდროს!
მაგრამ რატომ ვგრძნობ ასე ცხადად, ამ ოქტომბერში,
რომ დავსრულდები?!

შენთვის უთქმელი სიტყვებივით დამგროვებია,
ახლა ის სევდა, ჩუმად გულით რომ ვატარებდი.
ალბათ მიზეზიც სინანულის მხოლოდ ის არის,
რომ ვერ გითხარი!

მახსოვს, შენ სხეულს მიხატავდი შავი ფანქრებით,
თუმცა გონება შენი იყო უფრო ფერადი.
ახლა ვხვდები რომ ნელა - ნელა იმ ფიქრს მაჩვევდი,
რომ არასოდეს შემყვარებოდი...

ახლა ოქტომბერს ჯერ ფოთოლი არ გაცვენია,
მაგრამ უკვე ვგრძნობ, როგორ დგება ცივი ზამთარი...
ეს ის ტილოა, ალბათ გახსოვს - თებერვლის სუსხი,
რომ ვითოშები!...