"ჩამოანგრიეთ ყველა სიშორე"
ნაძვის ხეებით მორთულ ოთახში,
ახლა ფილტვები ჰაერს მიშრობენ,
უნდა ჩამოვხსნა, სივრცე ცოტახნით.
აკრძალულია ისევ კოცნა და დარჩა წარსული ერთი პირობით.
ვზივარ დედობის ჩამქრალ კოცონთან ,
ძვლივსნამღერები ძილისპირულით...
ვაწყდები კედლებს ,გაკრული მკერდით,
დავრბივარ, ვეძებ, წითელ შუშხუნებს,
დაბადებისდღეს გილოცავ დედი!
და ჩემს თავს ახლა ვერც კი გისურვებ.
ნაფლეთებივით ვკიდივარ ტოტებს,
მზედაჩეხილი დამაქვს დარდები.
ვიდრე გახსოვარ, ვიდრე მიგონებ
ან ღვთის წინაშე ვიდრე წარვსდგები...
უნდა ფერფლიდან ავღსდგე როგორმე
მოვიდე, მოვყვე, თოვლის ფეხისხმას,
რომ დავანგრიო "ყველა, სიშორე"
შენი უჩემო დაბადებისა !