ციკლიდან "სიცოცხლესა და სევდაზე"
  პირველად თექვსმეტი წლისას მეტკინე დედი,გავიღვიძე და მთელ სახლში იგრძნობოდა უშენობა.მოგისაკლისე და ხმის კანკალით მითხრა ბაბუამ:“საავადმყოფოში არისო დედა“.ცოტახანში მამა დაბრუნდა საავადმყოფოდან და ხმის კანკალით გვითხრა მე და ალეკოს:“სიმსივნე აქვსო დედას ტვინზე“.ალეკო მშვიდად შეხვდა შედარებით ამ ამბავს,მე კი ერთი კვირა მეძებდნენ ტყეში.სულელივით ვებუტებოდი,ოღონდ არ ვიცი ვის.
  ორი კვირის შემდეგ დაბრუნდი სახლში.თითქოს არაფერი შეცვლილა,მაგრამ ვგრძნობდით რა ცეცხლიც ტრიალებდა შენს გულში.ყველაფრის მიუხედავად ცდილობდი ყველაფერი ძველებურადყოფილიყო და ეს ნელნელა შეძელი კიდეც,სწორედ ამიტომ ხარ ჩემთვის ვაჟკაცობის ნათელი მაგალითი დედი.ორი წელი კიდევ იყავი ჩვენს გვერდით დედი.ერთ დილასაც მამამ გაგვაღვიძა მე და ალეკო,“დედა წავიდაო“:გვითხრა და ზეცისკენ გაიშვირა ხელი.ამჯერად ორ დღეში მიპოვეს,ბაბუამ სილა გამაწნა სახეში და მითხრა:“დედაშენის შვილს მეტი ვაჟკაცობა გმართებს“.შენი გახსენება სილაზე მეტად მეტკინა მაშინ.
  მამამ,ბაბუამ,ალეკომ და მე მიგასვენეთ სამარემდე,წელამდე თოვლი იყო და კიდევ თოვდა გადაუღებლად.სოფელში მეტი არავინ იყო და სხვა სოფლებიდან აბა ვინ მოვიდოდა ასეთ ამინდში.მერე კი მთელი ზამთარი მანაცვლეობით ვდარაჯობდით სამარეს,ნადირს რომ არ
ამოეთხარე რაიმეს დედი.გაზაფხულდა და პირველად შენს საფლავზე აყვავდა ია.
  მხოლოდ ხუთი წლის შემდეგ გვიამბო მამამ:“ღამის ორ საათზე წავიდაო დედათქვენი,არ დამანება თქვენი გაღვიძება,ცოდონი არიანო ბავშვები.მთელი ღამე უხმოდ ვიტირე და მხოლოდ დილას გაგაღვიძეთ შვილებო“.
  ყველაზე ლამაზი გათენებისას არის ცა,ვარსკვლავები რომ შეფერმკრთალდებიან ოდნავ.ასეთ დროს ვზივარ და შევცქერი ცას,ვიხსენებ იმ ბედნიერ თვრამეტ წელიწადს,ერთად რომ გავლიეთ მე და შენ.მერე კი აღმოსავლეთით სიწითლე შეეპარება ცას,და მე ვგრძნობ რომ,შენ ახლაც აქ,ჩემს გვერდით ხარ დედი.
აგერ უკვე ოთხმოცდაათი წლის ვარ დედი.მაგრამ ახლა ჩემს გვერდით რომ იყო,ხუთი წლის ბავშვივით ჩაგეხუტებოდი,რადგან რაც არ უნდა იყოს,დედის გარეშე გაზრდილი ვარ.დიახ ასეა,რადგან ადამიანი პიროვნულად,თვრამეტის მერე იწყებს ზრდას.მამა და ბაბუა დიდი ხანია შენთან არიან უკვე,ალეკო კი დღემდე უგზოუკვლოდაა დაკარგული,ომში დაიკარგა და ისიც არ ვიცი ცოცხალია თუ მკვდარი.ერთი კარგი საქმე მოასწრო ალეკომ,სამი შვილი დატოვა.ახლა ათი სახლიდან ამოდის კვამლი,ჩემი და ალეკოს შვილები და შვილიშვილები არიან,შენი სისხლი და ხორცნი.ამასწინათ შვილთაშვილი დავაქორწინე დედი.ცოლი შევრთეთ.ნელნელა გავაცოცხლებთ  მთას აწი.
  შენს საფლავთან ჯდომა მიყვარს დედი,დავხუჭავ თვალებს და წარმოგიდგენ ხოლმე,ისეთს როგორიც ყოველთვის იყავი,კეთილი გულით და ნათელი გონებით,რომელთაც საზარელმა სენმაც კი ვერაფერი დააკლო.როდესაც შენზე ვფიქრობ გულში საოცარი სითბო მეღვრება,ოთხმოცდაათი წლის კაცი თვრამეტი წლის ჭაბუკივით ვხდები თითქოს.
  ვარსკვლავებიანი ცა დამცქერის თავზე კვლავაც,ცხოვრება კი საოცარი სისწრაფით მიჰქრის.ათასწლეულებიც კი ვერ წაშლიან შენი სიყვარულის ხსოვნას ჩემში,დედი...