იდგა ლარნაკი ბროლის იერით
და იყო სავსე სიცარიელით.
ის სახსოვარი იყო დედისგან,
უტრიალებდნენ ბზარებს კედლისკენ.
ბზარებს ხედავდა მხოლოდ კედელი,
ასე მდუმარედ მრავლისმეტყველებს...
იდგა ლარნაკი და იშვიათად
დებდნენ ყვავილებს, ქალს რომ მიართვეს.
იდგა თავისთვის, ზოგჯერ მტვრიანიც
კი ამშვენებდა ფორტეპიანოს.