„ექვს კაცზე სუფრა არის გაშლილი"...

სულ ვიმეორებ ამ პწკარს და უფრო
მეტს ვფიქრობ: მაშინ, როდესაც წერდი-
„სახლში ექვს კაცზე გავშალე სუფრა“-
მეშვიდე რატომ არ გაგახსენდი?

ექვსნი ისხედით, გქონდათ ყრილობა,
წუხდით, ტიროდით, იდგა სიმშვიდე;
ასეთ სევდას და მოწყენილობას
გამომაკელი წევრი მეშვიდე.

ბროლის ლარნაკიც უქმობს მდუმარედ
და მწუხარებაც ითვლის ნაბიჯებს,
მოწყენილია ყველა სტუმარი,
უფრო კი ის, ვინც არ დაპატიჟე.

არც ჭამთ, არც სვამთ და უსხედხართ შორად
სუფრას... არც ლხინი, აღარც ჭირია,
რა მოხდა, რად ვერ დათვალე სწორად
ან სათვალავი რამ აგირია?

ცოლი, მშობლები, შენ და ორი ძმა -
უკვე შვიდია, რადგან მე, ბედად,
ვარსებობ, აქ ვარ... აი, სწორი თვლა!
რომ არ ჩამთვალე, როგორ გაბედე?!

ექვს კაცზე სუფრა არის გაშლილი...
ჰო, ეს არ არის სამყაროს ბოლო,
მაგრამ, დე, ვიყო თუნდაც აჩრდილი
მაგრამ თქვენ შორის... უთანასწორო.

ქურდივით მფრთხალი, გავირინდები,
რომ არ დამიდგი ერთი თეფში მე,
წყენას არ ვიმჩნევ, სუფრასთან ვჯდები
მოულოდნელი წევრი - მეშვიდე.

ჭიქა გავტეხე და დასაღვრელი
დაიქცა, მაგრამ ეს არ იკმარა:
წყლულიდან სისხლი, თვალთაგან ცრემლი,
სუფრიდან ღვინო გადმოიღვარა.

გაქრა შიში და მოეხსნა თარსი
სუფრას, სახლი კი ფეხზე დგას სრული,
როგორც ქორწილში სიკვდილის ვალსი,
მე სიცოცხლე ვარ ვახშმად მოსული.

არც ძმა ვარ, არც და, განზე გავდექი,
არც - ნათესავი მკვიდრი, არც გარე...
სუფრა გაშალე ექვს სულზე მე კი,
მე კი ახლოსაც არ გამაკარე.

"Я стол накрыл на шестерых..."

Все повторяю первый стих
И все переправляю слово:
— «Я стол накрыл на шестерых...»
Ты одного забыл — седьмого.

Невесело вам вшестером.
На лицах — дождевые струи...
Как мог ты за таким столом
Седьмого позабыть — седьмую...

Невесело твоим гостям
Бездействует графин хрустальный.
Печально им, печален — сам,
Непозванная — всех печальней.

Невесело и несветло.
Ах! не едите и не пьете.
— Как мог ты позабыть число?
— Как мог ты ошибиться в счете?

Как мог, как смел ты не понять,
Что шестеро (два брата, третий —
Ты сам — с женой, отец и мать)
Есть семеро — раз я на свете!

Ты стол накрыл на шестерых,
Но шестерыми мир не вымер.
Чем пугалом среди живых —
Быть призраком хочу — с твоими,

(Своими)... Робкая как вор,
О — ни души не задевая! —
За непоставленный прибор
Сажусь незванная, седьмая.

Раз! — опрокинула стакан!
И все, что жаждало пролиться, —
Вся соль из глаз, вся кровь из ран —
Со скатерти — на половицы.

И — гроба нет! Разлуки — нет!
Стол расколдован, дом разбужен.
Как смерть — на свадебный обед,
Я — жизнь, пришедшая на ужин.

...Никто: не брат, не сын, не муж,
Не друг — и всё же укоряю:
— Ты, стол накрывший на шесть — душ,
Меня не посадивший — с краю.