ნეფერტარ, არაფერია საბოდიშო. შენ წარმოიდგინე "შუბლმიყრდნობილი" უფრო მომეწონა... :) მთავარია, რომ ლექსმა თავი დაგამახსოვრა და თან წამოგყვა... და გზად თუ ერთი პაწა მარცვალი შემოკერგათ, მაი, აფერი! :) :)
ლექსი მანამდეა პოეტის, სანამ გამოქვეყნდება, მერე ის სხვა ცხოვრებას იწყებს...
ყოველთვის მიხარიხარ ჩემს ლექსებთან თუ ლექსებ-ში, ჩემო ნინო!!! :)

ფიქრს რომ უნდოდა, ისე არ ვწერდი,
მე რომ მინდოდა, ისე არ თოვდა...
ხსოვნის უბიდან ამონაწერი
დროებს (კარგებს ან ცუდებს)
მიჰქონდათ ჩემგან სახსოვრად.
თვალებს ლულავდა ერთი ნათურა,
ნივთებს კი ფერი ედოთ არაფრის...
ოთახმა, ჭაღმა, მთელმა სართულმა
უცბად  გამორთო ჩემი ქალაქი...
სარკმელზე შუბლ -მიყრდნობილი
სევდა უჩინარ ხაზებს ავლებდა.
და ყველა განცდა - უკვე ყოფილი,
ღრმა ნაოჭებად ისხდნენ თვალებთან...
            + + +
აი ასე დამამახსოვრდა ეს ლექსი და ასეც არაერთხელ წამიკითხავს მეგობრების წრეში.
ათასჯერ წავიკითხე დედანი, მაგრამ ცუდად დასწავლილი ვერაფრით გამოვასწორე.
ჰოდა თუ ასეთი სახით დაბრუნდება ეს ლექსი თქვენთან ქალბატონო თანანა, როგორც ამ კომენტარში დავწერე, იცოდეთ რომ ჩემი ბრალი იქნება და  აქვე საჯაროდ  გიხდით ბოდიშს. :)

ასეთი განწყობის ლექსები  ძალიან  მომწონს.

ეს ლექსი არ არის, სულმა გამოჟონა ქაღალდზე, და სული დამილაქავა...

მადლობა ჩემო მკითხველებო!

მაგარია.

გამორთული ქალაქი :(

ლამაზად დანაოჭებული ლექსია :)

+

ოიიი! ძალიან კარგია. :)  :***

"და ყველა განცდა უკვე ყოფილი,
ღრმა ნაოჭებად ისხდნენ თვალებთან..."  :)

ჩემს განწყობას ძალიან მოუხდა. დღეს ჩემთვის მძიმე დღეა. მეჯავრება 28 აპრილი. წამალივით იყო ახლა ეს...

5.

5

ფიქრს რომ უნდოდა, ისე არ ვწერდი,
მე რომ მინდოდა, ისე არ თოვდა...

და ყველა განცდა უკვე ყოფილი,
ღრმა ნაოჭებად ისხდნენ თვალებთან...

შეიძლება ვინმეს არ მოეწონოს ასეთი ოქროს ფრაზები ?!
ძალიან სევდიანი და ლამაზი ლექსია