შირაზის ვარდო, მშვენიერო ჩემო შაგანე,
მე, ჩრდილოელი, მზად ვარ, დიდი გულის ფანცქალით
გიამბო, ჩვენში ჭვავის ყანებს როგორ აქანებს
და ამხელს მთვარის საიდუმლო გულისთქმას ქარი.
შირაზის ვარდო, მშვენიერო ჩემო შაგანე.

მე ჩრდილოეთის სიყვარული არ დავახანე,
მთვარე იქ უფრო დიდია და მშვენი მზის დასის,
ვრცელი ველებიც იქაური უფრო ღაღანებს,
ვიდრე ლამაზი და წარმტაცი თქვენი შირაზის.
გაშლილო ვარდო, შვენიერო ჩემო შაგანე.

მინდა გიამბო თვალუწვდენი ველების ლოცვა,
ღამე მინდვრებზე გაწოლილი, ისე ჩუმი, ვით
ჭვავის ყანები... ეს თმა ჭვავის თავთავმა მომცა,
თუ გინდა ხელზე დაიხვიე აბრეშუმივით,
უგრძნობელი ვარ, ტკივილს არ ვგრძნობს, გიყურებ როცა.

ამ მოღაღანე ყანის რხევა, მთვარის ნათელში
ჩემი დალალის, დატალღული თმის რხევას რო ჰგავს,
გთხოვ, მოგონებას სევდანარევს ნუ აღძრავ ჩემში,
ნუ მოიწყენ და გაუღიმე ყანების როკვას...
ამ თავთავების ქარით რხევას მთვარის ნათელში.

შირაზის ვარდო, მშვენიერო ჩემო შაგანე,
იქ, ჩრდილოეთში ერთი გოგო გგავს გასაოცრად.
როდესაც გხედავ, თვალწინ მიდგას, იმას გადარებ.
ვინ იცის დარდობს კიდეც ჩემზე, მიგონებს როცა?
შირაზის ვარდო, მშვენიერო ჩემო შაგანე.

Шаганэ ты моя, Шаганэ…

Шаганэ ты моя, Шаганэ!
Потому, что я с севера, что ли,
Я готов рассказать тебе поле,
Про волнистую рожь при луне.
Шаганэ ты моя, Шаганэ.
Потому, что я с севера, что ли,
Что луна там огромней в сто раз,
Как бы ни был красив Шираз,
Он не лучше рязанских раздолий.
Потому, что я с севера, что ли.
Я готов рассказать тебе поле,
Эти волосы взял я у ржи,
Если хочешь, на палец вяжи -
Я нисколько не чувствую боли.
Я готов рассказать тебе поле.
Про волнистую рожь при луне
По кудрям ты моим догадайся.
Дорогая, шути, улыбайся,
Не буди только память во мне
Про волнистую рожь при луне.
Шаганэ ты моя, Шаганэ!
Там, на севере, девушка тоже,
На тебя она страшно похожа,
Может, думает обо мне...
Шаганэ ты моя, Шаганэ.