გაქცევა ეგვიპტეში

უდაბნოს გულში მყუდრო ქვაბული,
ვით მშობლიური სახლი ოცნების,
სუნთქვით დაათბეს... სულგანაბულნი
შევიდნენ, დახვდათ სუნი ძონძების.

ჩალისა იყო მათი საწოლი...
უდაბნოს ქარბუქს ქვიშის ნაყარი
მოჰქონდა... ძრწოდნენ ქარით, გამჭოლით,
იქვე მიბმული ჯორი და ხარი.

დგას მარიამი, მისი ლოცვები
ერწყმის უდაბნოს ქარიშხალს მძვინვარს,
წარშეჭმუხნილი ზის იოსები,
დასცქერის კოცონს... მხოლოდ ჩვილს სძინავს.

დღესაც გადარჩნენ, დაუსხლტნენ მწარე
შიშის, განგაშის, დევნის შეძახილს,
დაუსხლტნენ სასტიკ ჰეროდეს ჯარებს,
გამძვინვარებულ სიკვდილის მახვილს.

ჯორის თუ ხარის ქშენა გარედან
მოისმა... ქვაბში კოცონი ენთო,
კვამლი ძვრებოდა ჭუჭრუტანიდან,
ჩვილისთვის ძილი რომ არ გაეფრთხო.

იდგა სიჩუმე, ამო გალობა,
ვარსკვლავის შუქი გაკრთა ძალუმად,
ბრწყინვალე სხივის წარმომავლობა
იცოდა ჩვილმა და იყო ჩუმად.

Бегство в Египет

В пещере (какой ни на есть, а кров!
Надёжней суммы прямых углов!),
В пещере им было тепло втроём;
пахло соломою и тряпьём.

Соломенною была постель.
Снаружи молола песок метель.
И, припоминая его помол,
спросонья ворочались мул и вол.

Мария молилась; костёр гудел.
Иосиф, насупясь, в огонь глядел.
Младенец, будучи слишком мал,
чтоб делать что-то ещё, дремал.

Ещё один день позади – с его
тревогами, страхами; с «о-го-го»
Ирода, выславшего войска;
и ближе ещё на один – века.

Спокойно им было в ту ночь втроём.
Дым устремлялся в дверной проём,
чтоб не тревожить их. Только мул
во сне (или вол) тяжело вздохнул.

Звезда глядела через порог.
Единственным среди них, кто мог
знать, что взгляд её означал,
был младенец; но он молчал.