დარდაკი *
სულში ნაღველი არ უნდა ჩაგეწვეთოს, თორემ დაიარავდებიო. იმიტომაც იწვა მთელი ზაფხული შავთხილა ვაზის ძირში და არხეინად უსტვენდა. დიდი დარდაყრილი კაციაო, დარდდაუდგომელი, დიდი დარდაკი. ჩააწობდა წვნიან ჯამში კარგა მოზრდილ ყუას და მიაძღებოდა ძაღლაპურას ტუჩების ტკაპუნით. არსაით არავინ არა ჰყავდა, არც მომკითხავი, არც გამკითხავი. არსაფიქრალს არ ფიქრობდა, არსათმენს არ ითმენდა, იწვა მთელი ზაფხული შავთხილა ვაზის ძირში და არხეინად უსტვენდა.
- კაცოო, რა მლაშე ხვართქლასავით შემოხვევიხარ ვაზის ღეროს, ადე , გაიარ-გამოიარე, დაკუტკაცდებიო. - გადასძახებდა ხოლმე დროდადრო მეზობელი, მაგრამ უსმენარას რას გააგონებდა. - ჰაე, გველეშაპოო, ადექ, გახმა ვაზი შენი ზედ გდებითაო... არა, დარდაკი გადაბრუნდებოდა და შეაქცევდა ზურგს მაწუხებელს.
სანამ თბილი ამინდები იყო, სანამ მიწა სიცივეს აკრეფდა მანამდე ვაზის ძირში იწვა. გრილ და სუსხიან ამინდებში კედელ-ყურესთან, დიქტის ნაგლეჯზე, ფირფიცარზე მიეგდებოდა. შევიდოდა ისევ მეზობელი, გადმოუქოთებდა ძველმანებით პირსავსე უჯრას, ამოაძვრენდა დედამისის ან დის ნაქონ ბამბაზიის კაბა-კუბას ფიცარ-დიქტზე დასაგებად, დარდაკი გამოსტაცებდა ხელიდან, ჩაიკრავდა გულში ტანსაცმელს და ისევ არხეინად უსტვენდა.
ხუთი ქათამი ჰყავდა ქვეყანაზე, ისინიც ზაფხულობით ეზოს ძირში ძუძუმაყვალას თუ გაკენკავდნენ, ზამთარში კედელ-ყურეს ეფარებოდნენ მასავით. რით ასულდგმულებდა დარდაკი არავინ იცის, ქათმები კი ცოცხლობდნენ.
ბავშვები რომ მიადგებოდნენ მის ღობეს და ქვების სროლას დაუიწყებდნენ, არც მათ უგდებდა ყურს დარდაკი, უსტვენდა და უსტვენდა. ალალეს ქვრივი თუ გამოვარდებოდა ბრახუნზე და გალალავდა ბავშვებს მისი ღობიდან. - დაეხსენით, თავისი სატკივარი ეყოფაო.
ალალეს ქვრივი ჭირისუფლობდა დარდაკს. მამა ადრე გარდასცვლია საწყალს. პატრონობდა დედასა და დას პატარა ბიჭი. დედაც დარდის მდინარემ წაიღოო წლისთავზე, დარჩენილან ორნი, და და ძმა. რამდენიმე წლის შემდეგ და სკოლიდან აღარ დაბრუნებულა. სად აღარ უძებნიათ, მერე ძმა გადაჰყრია სოფლის ბოლოს, ნასახლარების იქეთ, ხეზე ჩამომხრჩვალს. გამოქცეულა სახლში, აი, იმ შავთხილა ვაზის ძირში ჩაკეცილა და ნება- ნება უფხოკნია მიწა გარშემო. რა აღარა თქვეს: ვინც უყვარდა იმან არ წაიყვანა და იმიტომ გაშავდა და დაბნელდა ეგ საბრალოო! არაო, იმიტომ არ წაიყვანაო, რომ ესაო !.... არაო, იმიტომ არ წაიყვანაო, რომ ისაო!....
აკი, სულში ნაღველი არ უნდა ჩაგეწვეთოს თორემ დაიარავდებიო?! იმის შემდეგ იწვა დარდაკი შავთხილა ვაზის ძირში და არხეინად უსტვენდა.
-შვილო, წვეხარ, წევხარ, რაღას უსტვენო, - ერთხელ ტირილით უკითხავს ალალეს ქვრივს დარდაკისთვის.
- მარტოობას ვაფრთხობ და იმისათვისო...იქნება და თავად მარტოობა აფრთხობს დარდაკს და იმიტომაც ხმიანობს.

დარდაკი - შტერი,  სულელი